Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου

Ο Lovecraft είναι κλασσικός στο είδος του. Είναι, αδιαμφισβήτητα,  ο άρχοντας του τρόμου, όμως πολλοί δεν έχουν διαβάσει τα έργα του, ενώ έχουν ακούσει ή διαβάσει, ακόμα και σε βιβλία άλλων συγγραφέων για τον Κθούλου, τον Μεγάλο Παλαιό. Οι εκδόσεις Οξύ πριν λίγο καιρό ξεκίνησαν μια καινούρια σειρά, όπου πρόκειται να εκδώσουν τα άπαντα του Lovecraft. Αυτός είναι ο πρώτος τόμος.

Η αρχή γίνεται με «Το κάλεσμα του Κθούλου», ένα από τα ώριμα έργα του Lovecraft. Ο αφηγητής του περιγράφει όσα έμαθε μετά το θάνατο του θείου του, όταν και απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία του. Ο καθηγητής Άνγκελ ήταν γλωσσολόγος και αυθεντία στα αρχαία επιγράμματα ενώ ο αφηγητής είναι ανθρωπολόγος, οπότε και υπάρχει μια συνάφεια μεταξύ των δύο επιστημών. Ψάχνοντας στα αρχεία βρίσκει μια πολύ ενδιαφέρουσα από ανθρωπολογική πλευρά έρευνα που τον κάνει να θέλει να μάθει περισσότερα. Έτσι βρίσκεται μπροστά σε μια αίρεση, σε μια πίστη στους Μεγάλους Παλαιούς και το Κάλεσμα του Κθούλου που πρώτη φορά ακούει. Η περιγραφή του πλάσματος είναι εξωπραγματική και ταιριάζει με τα αγάλματα που βρέθηκαν και που χρονολογούνται πολλά χρόνια πίσω, ενώ το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα είναι άγνωστο!

Η δεύτερη ιστορία είναι «Η μουσική του Έριχ Ζαν», ενός εξαιρετικά ταλαντούχου μουσικού που μπορούσε να κάνει θαύματα με τη βιόλα. Την εξαιρετική και πρωτότυπη αυτή μουσική ακούει ο αφηγητής από το διαμέρισμά του τα βράδια που ο μουσικός επιδίδεται σε ένα δυναμικό κρεσέντο που κάθε φορά είναι διαφορετικό αλλά και ίδιο. Ο αφηγητής θέλει πολύ να τον γνωρίσει και να ακούσει από κοντά τη μουσική του. Στην αρχή θα συναντήσει δυσκολίες, όμως στη συνέχεια θα τα καταφέρει. Ενώ δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο Έριχ Ζαν είναι τόσο απόμακρος και κλειστός, θα συνεχίσει να προσπαθεί να ακούσει από κοντά τη μουσική του. Όλα αυτά, μέχρι την τελευταία τους συνάντηση που αλλόκοσμα φαινόμενα θα κάνουν την εμφάνισή τους και θα τρομάξουν τον αφηγητή, ενώ θα κάνουν τον μουσικό να αποφεύγει κάθε επόμενη συνάντηση.

Η τρίτη και τελευταία ιστορία είναι «Το μοντέλο του Πίκμαν» όπου ο αφηγητής προσπαθεί να εξηγήσει σε ένα φίλο του γιατί απομακρύνθηκε από τον ταλαντούχο ζωγράφο Πίκμαν, ενώ φαινόταν να κάνουν εξαιρετική παρέα οι δυο τους. Καθώς λοιπόν οι δυο άντρες είχαν έρθει τόσο κοντά, ο ζωγράφος αποφάσισε να εμπιστευτεί στο φίλο του το σκοτεινό μυστικό του. Υπήρχε ένα δεύτερο ατελιέ σε μια απόμερη γωνιά της πόλης. Ένα ετοιμόρροπο σπίτι που είχε βέβαια χαμηλό ενοίκιο για αυτό ακριβώς τον λόγο, αλλά και με ένα πηγάδι στο υπόγειό του. Ο αφηγητής περιγράφει τα όσα είδε στο σπίτι αυτό, προσπαθώντας παράλληλα να εξηγήσει στο φίλο του ότι δεν είναι άνθρωπος που φοβάται εύκολα, όμως οι πίνακες του Πίκμαν είχαν μια ζωντάνια που έδειχναν ότι τα τερατόμορφα πλάσματα που ζωγράφιζε ήταν πραγματικά. Παραλίγο να βρεθεί αντιμέτωπος και ο ίδιος με ένα από αυτά, αλλά ευτυχώς η συνάντηση απεφεύχθει.

Ο Lovecraft έχει πολλούς θαυμαστές παγκοσμίως και όχι άδικα. Έγραφε ιστορίες τρόμου σε μια εποχή που λίγοι μπορούσαν να το κάνουν εξίσου καλά. Εμπνευσμένος από τα έργα του Έντγκαρ Άλαν Πο και άλλων του είδους, έγραψε πολλές ιστορίες τρόμου, άλλες μεγαλύτερες και άλλες μικρότερες. «Το κάλεσμα του Κθούλου» είναι γραμμένο το 1926 και έδωσε τις βάσεις της λατρείας των Μεγάλων Παλαιών αλλά και του κόσμου τους. Πολλοί καλλιτέχνες, συγγραφείς αλλά και ζωγράφοι, συμπεριέβαλαν ιστορίες συναφείς των Μεγάλων Παλαιών στα έργα τους ή επηρεάστηκαν τόσο οι ίδιοι όσο και η γραφή ή η ζωγραφική τους από τον μεγάλο αυτό συγγραφέα. Σήμερα δεν υπάρχει αναγνώστης ιστοριών τρόμου που να μη γνωρίζει τον Lovecraft ή κάποια από τα έργα του. Χιλιάδες fan art έχουν δημιουργηθεί με βάση τις περιγραφές του Κθούλου και της Ρ’ λυέχ, της πόλης στην οποία βρίσκεται αιώνες παγιδευμένος ο Μέγας Κθούλου. Παράλληλα, στις ιστορίες αυτές φαίνονται και οι ιδέες της εποχής, αλλά και η αντιμετώπιση των γηγενών φυλών ανά τον κόσμο, προσδίδοντας έτσι μια ρατσιστική χροιά στο κείμενο, που τώρα πια ίσως ξενίζει τον αναγνώστη, αλλά δίνει το απαραίτητο υπόβαθρο και την ατμόσφαιρα στην οποία έχει πλαστεί η ιστορία.

«Η μουσική ρου Έριχ Ζαν» έχει γραφτεί λίγα χρόνια νωρίτερα από «Το κάλεσμα του Κθούλου», το 1921. Η ιστορία φαίνεται να μην κρύβει κάτι, τουλάχιστον αρχικά δίνει αυτή ακριβώς την εντύπωση. Όμως όσο προχωράει η αφήγηση, το φανταστικό στοιχεία εισχωρεί σιγά σιγά και δίνει τη δική του γεύση. Ο τρόμος του μουσικού όταν ο αφηγητής σφυρίζει τη μελωδία που κάθε βράδυ ακούγεται αποτυπώνεται τόσο ξεκάθαρα στο πρόσωπό του και παρόλο που είναι μουγκός, καθιστά αρκετά ξεκάθαρα το γεγονός ότι δεν πρόκειται να παίξει τη συγκεκριμένη μελωδία μπροστά του. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που αναγκάζεται να το κάνει και τότε έρχεται η κορύφωση της αφήγησης και τα καλά κρυμμένα μυστικά που βγαίνουν στο φως.

«Το μοντέλο του Πίκμαν» έχει γραφτεί την ίδια χρονιά με «Το κάλεσμα του Κθούλου» και φαίνεται κι εκεί η ωριμότητα της γραφής του. Τα πλάσματα που διαμορφώνει με τη φαντασία του παίρνουν μορφή μέσα από τα γραπτά του και ο αναγνώστης μπορεί πολύ εύκολα να τα φανταστεί, τόσο μέσα από τη γραφή του Lovecraft όσο και από όσα έχει με τα χρόνια δει σε γκραβούρες ή ακόμα και σε ταινίες από ανθρώπους επηρεασμένους από το μεγάλο συγγραφέα. Πλάσματα της αποκάλυψης κοσμούν τους αναφερόμενους πίνακες και δείχνουν τις ίδιες τις επιρροές του συγγραφέα.

Ο συγκεκριμένος τόμος είναι ο πρώτος από τους 15 που συνολικά θα κυκλοφορήσουν από τις Εκδόσεις Οξύ. Περιμένουμε τους επόμενους με την ίδια χαρά.

Εκδόσεις Οξύ

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft, 20 Αυγούστου 1890 – 15 Μαρτίου 1937) ήταν Αμερικανός συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου. Ήταν, ίσως, από τους πρώτους που έδωσαν στις ιστορίες τους έναν τόνο επιστημονικής φαντασίας. Τα έργα του δεν έτυχαν ευρείας αναγνώρισης κατά την διάρκεια της ζωής του, αλλά το έργο του αποδείχτηκε σημαντικό και είχε μεγάλη επιρροή μεταξύ άλλων συγγραφέων και φίλων της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου.