Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η περίοδος λίγο πριν από αυτόν, αλλά και τα μεταπολεμικά χρόνια, είναι ένα από τα αγαπημένα μου σκηνικά όταν πρόκειται για ιστορικό βιβλίο. Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που διάβασα στη σειρά τρία βιβλία που αναφέρονται στο Βερολίνο του 1944 – 1945. Πρόκειται για τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς «Γκερμάνια» με ήρωα τον Ρίχαρντ Οπενχάιμερ, ένα Εβραίο πρώην επιθεωρητή της Αστυνομίας του Βερολίνου παντρεμένο με Άρια. Το πρώτο ήταν το «Σκοτεινό Βερολίνο» όπου και γνωρίσαμε τον επιθεωρητή και το δεύτερο ήταν «Οι γιοι του Όντιν», όπου τον συμπαθήσαμε ακόμα περισσότερο.
Στο τρίτο βιβλίο ο επιθεωρητής προσαρμόζεται ακόμα περισσότερο στην νέα πραγματικότητα του Βερολίνου. Συνεργάζεται πιο στενά με τον Έντε, έναν κακοποιό που γνωρίζει από όταν ακόμα υπηρετούσε στο σώμα και τον χρησιμοποιούσε ως πληροφοριοδότη. Όμως, από τη στιγμή που ο Κόκκινος Στρατός εισβάλει στο Βερολίνο, τα πράγματα αλλάζουν άρδην για τους Βερολινέζους. Όλοι οι άντρες πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ναζί και αν είναι κομμουνιστές, πρέπει να δικαιολογήσουν γιατί δεν κατάφεραν να επαναστατήσουν εναντίον του Χίτλερ και να τον ρίξουν από την εξουσία. Τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε λογική, όμως τουλάχιστον οι Ρώσοι δεν αφήνουν το λαό να πεινάει.
Παράλληλα όμως δεν αποφεύγονται και ακρότητες του χειρίστου είδους. Πολλοί άνθρωποι θα συλληφθούν με σκοπό να αποσταλούν σε στρατόπεδα εργασίας στη Ρωσία. Αυτοί είναι κυρίως οι ξένοι που υπάρχουν στο Βερολίνο αλλά και ναζί αιχμάλωτοι. Όμως δυστυχώς τα έκτροπα τα ζουν κυρίως οι γυναίκες του άμαχου πληθυσμού, που είναι και τα πιο εύκολα θύματα. Όταν ένας στρατός τέτοιου μεγέθους εισβάλει σε μια πόλη που μισεί, μετά από τόσο καιρό πολέμου, το πρώτο που θα κάνει είναι αυτό που θα έκανε κι ένας φυλακισμένος. Μόνο που δεν θα ζητήσει την άδεια της γυναίκας, ή τη συναίνεσή της, ούτε θα την πληρώσει μετά. Το μίσος που τρέφουν οι Ρώσοι φαντάροι και οι επιτυχίες των τελευταίων μηνών θα τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν να φερθούν με όποιον τρόπο θέλουν. Έτσι, εκτός από το να σκοτώνουν αδιακρίτως όποιον βρουν μπροστά τους, βιάζουν επίσης αδιακρίτως όποια γυναίκα βρεθεί μπροστά τους. Ένα από τα θύματά τους είναι και η Λίζα, η σύζυγος του επιθεωρητή. Από εκεί και πέρα, μια εκδικητική μανία φωλιάζει στην καρδιά του και θα κάνει ότι θεωρήσει απαραίτητο ώστε να εκδικηθεί το κακό που της έγινε και να τιμωρήσει τον ιθύνοντα.
Στο τρίτο αυτό βιβλίο ο Gilbers παρουσιάζει απροκάλυπτα όλα τα αίσχη που φέρνει μαζί του το τέλος ενός πολέμου. Οι νικητές είναι μεθυσμένοι από τη νίκη τους και συμπεριφέρονται με τρόπο αισχρό και εγκληματικό. Από την αρχαιότητα ίσχυε πως ο νικητής παίρνει λάφυρα και αυτό ακριβώς κάνουν όλοι μετά την εισβολή στο Βερολίνο. Παράλληλα, υπάρχουν και αυτοί που θα εκμεταλλευτούν κάθε περίσταση προς ιδίων όφελος, και δεν πρόκειται μόνο για απλούς πολίτες. Οι σύμμαχοι πάντα δυσκολεύονται να μοιράσουν τα λάφυρα, καθώς ο καθένας τους θέλει πάντα το καλύτερο κομμάτι της πίτας. όσοι αιώνες κι αν περάσουν, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Και στην τελευταία περιπέτεια του Οπενχάιμερ παίζεται ένα μεγάλο και βρώμικο παιχνίδι. Μπορεί να μην ήταν γνωστό πως οι Ρώσοι αποσυναρμολογούσαν ολόκληρα εργοστάσια για να τα συναρμολογήσουν και πάλι πίσω στη μαμά Ρωσία. Αυτό όμως που όλοι φαντάζονται και έχουν ξαναδιαβάσει ή δει σε ταινίες και ντοκιμαντέρ είναι η μάχη γύρω από την ατομική βόμβα. Το μεγάλο υπερόπλο που οι ισχυρές χώρες ήθελαν να έχουν στα χέρια τους, καθεμιά πριν από τις άλλες.
Λάτρεψα το ανθρώπινο κομμάτι του Οπενχάιμερ σε αυτό το βιβλίο. Είναι κι αυτός άνθρωπος με αδυναμίες και συναισθήματα που καμιά φορά παίρνουν το πάνω χέρι και δεν αφήνουν τη λογική να δράσει. Απόλαυσα ιδιαίτερα το γεγονός πως φαίνεται να παίρνει τέλος η σχέση του με τις αμφεταμίνες, καθώς μετά τις πρώτες σελίδες και μετά το βιασμό, δεν αναφέρονται ξανά κι ο ίδιος δεν ενδίδει στη δράση τους. Ήταν καιρός να γίνει πιο ανθρώπινος και πιο προσιτός, και να απομακρυνθεί από το μοντέλο του σούπερ επιθεωρητή που δεν κοιμάται ποτέ, δεν κουράζεται ποτέ και έχει πάντα δίκιο.
Προτείνω ανεπιφύλακτα και τα τρία βιβλία και κάνω υπομονή μέχρι την άνοιξη του 2020 που αναμένεται το τέταρτο βιβλίο της σειράς.
Λίγα λόγια για τo συγγραφέα
O Harald Gilbers γεννήθηκε το 1969 στο Νιντερχάιν της Γερµανίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Ιστορία στο Άουγκσµπουργκ και το Μόναχο. Εργάστηκε ως δηµοσιογράφος στην τηλεόραση και ως θεατρικός σκηνοθέτης, πριν ασχοληθεί µε τη συγγραφή. Το Σκοτεινό Βερολίνο ήταν το πρώτο του βιβλίο και το πρώτο µέρος της τριλογίας Germania, για το οποίο τιµήθηκε µε το βραβείο Friedrich Glauser. Ακολούθησαν τα δύο επόµενα βιβλία της τριλογίας µε πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Οπενχάιµερ, τα οποία γνώρισαν ιδιαίτερη επιτυχία τόσο στη Γερµανία όσο και στις χώρες όπου µεταφράστηκαν (Γαλλία — Prix Historia 2016 για το δεύτερο µέρος της τριλογίας), και έπεται συνέχεια.
Για να διαβάσετε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα: Facebook
