Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Είναι αλήθεια ότι είμαι επιφυλακτική όταν διαβάζω νέους συγγραφείς ή ντεμπούτα, γιατί ακόμα δεν έχουν εδραιώσει τον τρόπο γραφής τους και δε θέλω να τους κρίνω πολύ αυστηρά, γιατί τους λείπει η εμπειρία. Οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις, κρατάω μικρό καλάθι και δεν έχω τεράστιες απαιτήσεις. Όταν άρχισα να διαβάζω «Το Ακρωτήρι των Κοραλλιών» ακολούθησα αυτή την τακτική. Γρήγορα όμως με κέρδισε με την ενδιαφέρουσα ιστορία και τον τρόπο που ήταν γραμμένο.
Ο κύριος Ντέλακρε που δεν έχει πια το φως του, βγάζει βόλτα τον σκύλο του όπως κάθε πρωί. Αυτή τη φορά όμως τους περιμένει μια έκπληξη. Στο δρόμο τους θα βρεθεί μια νεκρή ηλικιωμένη γυναίκα που θα αναστατώσει ολόκληρο το Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα, αλλά και τη γύρω περιοχή. Άλλες δύο νέες αυτή τη φορά γυναίκες θα βρεθούν νεκρές και η μικρή κοινωνία θα αναστατωθεί ακόμα περισσότερο. Δύο γυναίκες, η Σοφία και η Πατρίσια προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί και πως μπορεί κάτι τόσο τρομερό, όσο ο θάνατος τριών γυναικών, να εμπλέκει κι εκείνες. Γιατί το νιώθουν πως με κάποιο τρόπο συνδέονται με αυτά τα εγκλήματα.
Την ίδια εποχή στη Λιθουανία, η Ανίκε γράφει γράμματα σε εκείνον που εξαφανίστηκε πριν χρόνια. Δεν ξέρει τι έχει πραγματικά συμβεί, αν απλά έφυγε ή αν έγινε κάτι χειρότερο. Γι’ αυτό ζητάει από τον ντετέκτιβ Στάουσκας να διελευκάνει την υπόθεση, ώστε να έχει κι εκείνη το κλείσιμο που χρειάζεται μετά από είκοσι χρόνια.
Η συγγραφέας, έχοντας ζήσει στο Κέιπ Κόραλ η ίδια, γνωρίζει πολύ καλά την περιοχή αλλά και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή. Τους ίδιους και τις συνήθειές τους, αλλά και τις πιθανές αντιδράσεις τους. Έτσι δημιουργεί μια ιστορία που θα ταίριαζε τόσο στην περιοχή όσο και στους κατοίκους. Οι ευκατάστατες οικογένειες στις οποίες δουλεύει μόνο ο πατέρας και αρκεί όχι μόνο για να συντηρηθεί ολόκληρη η οικογένεια, αλλά και για να ζει μια πολυτελή ζωή, είναι όπως φαίνεται το σύνηθες σε πόλεις όπως το Κέιπ Κόραλ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν κάποιοι τα έχουν όλα, τότε είναι λίγα αυτά που τους λείπουν κι όμως δημιουργούν νέες ανάγκες, αφού ο άνθρωπος είναι άπληστο ον. Αυτή η απληστία, για δύναμη, για χρήμα, για εξουσία είναι που ωθεί κάποιους στα άκρα.
Το βιβλίο δε θα το χαρακτήριζα αστυνομικό. Δεν είναι τόσο συνδεδεμένο με το έγκλημα ή τα εγκλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, όμως υπάρχει ένα διάχυτο μυστήριο όσον αφορά στο ποιος κρύβεται πίσω από τους φόνους αλλά και στο πως συνδέονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους. Η ροή κυλάει πολύ ομαλά και με αρκετό ενδιαφέρον ώστε να θέλεις να το διαβάσεις για να δεις που οδηγεί όλο αυτό. Αργείς πολύ να καταλάβεις ποιος είναι ο δολοφόνος, γιατί, μπορεί να βρίσκεις κάποια στιγμή ποιος είναι ο απών, στον οποίο γράφει γράμματα η Ανίκε, σου είναι δύσκολο όμως να συνδέσεις τα γεγονότα και να καταλήξεις στο σωστό συμπέρασμα για τις δολοφονίες. Δε φανερώνονται όλα από την αρχή και οι εικασίες είναι αρκετές ώστε να δημιουργηθούν και οι ανάλογες θεωρίες. Έτσι στο τέλος απορείς όταν μαθαίνεις ποιος πραγματικά είναι ο δολοφόνος. Δεν ήταν όμως αυτό το ζητούμενο εξ αρχής.
Οι χαρακτήρες είναι σταθεροί και ξεχωριστοί. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτεί ο αναγνώστης και να μην είναι σίγουρος για το τι διαβάζει. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και είναι ευτύχημα καθώς είναι όλοι τους τόσο διαφορετικοί με άλλες προτεραιότητες και άλλες ανησυχίες. Φυσικά για κάθε μάνα προτεραιότητα είναι το παιδί της, όμως έχοντας άλλες εμπειρίες και διαφορετικό χαρακτήρα, η κάθε μία αντιμετωπίζει την κάθε κατάσταση με το δικό της τρόπο.
Ενδιαφέρουσα ιστορία, δομημένοι χαρακτήρες και ένα μυστήριο που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες. Αρκετά τα θετικά για «Το ακρωτήρι των κοραλλιών» και την κυρία Σαουλίδου!
