Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Όσοι από εμάς έχουμε αγοράσει μεταχειρισμένα, περιμένουμε να βρούμε στις σελίδες τους κρυμμένους θησαυρούς. Κανείς όμως δε θα περίμενε ποτέ να βρει ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο, όπως αυτό που βρήκε η Κατερίνα. Σε μία από τις συνηθισμένες βόλτες της στην πλατεία Αβησσυνίας, η Κατερίνα, υπάλληλος σε τηλεφωνικό κέντρο ασφαλιστικής εταιρείας, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε μια στοίβα παμπάλαιων βιβλίων. Όπως κάθε άνθρωπος που του αρέσουν τα βιβλία αλλά και τα αντικείμενα του παρελθόντος, δεν μπορούσε παρά να προσπαθήσει να σώσει όσα περισσότερα μπορούσε. Εκείνη την ημέρα επέστρεψε στο σπίτι της φορτωμένη με αρκετές, αλλά πανέμορφες σκληρόδετες εκδόσεις κλασσικών αριστουργημάτων και βιβλίων που φαινόταν πως είχαν εκδοθεί μια άλλη εποχή. Έναν πραγματικό θησαυρό για ένα συλλέκτη έργων τέχνης αλλά και βιβλίων. Μόνο που ο θησαυρός έκρυβε μέσα του μυστικά!
Ένα από τα βιβλία που αγόρασε εκείνη την ημέρα η Κατερίνα ήταν και το «Έγκλημα και τιμωρία» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ήταν ένα από τα βιβλία που η θεία της επέλεξε να ξεφυλλίσει την επόμενη μέρα, όσο η Κατερίνα ήταν στη δουλειά. Στις σελίδες του βρήκε μια φωτογραφία, την οποία δεν μπορούσε να ξεχωρίσει καλά, μιας και η όρασή της δεν ήταν στα καλύτερά της και έτσι δε θέλησε να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα. Περίμενε λοιπόν την Κατερίνα να γυρίσει από τη δουλειά, να τη δει και να της πει αν αυτό που νόμιζε ότι είδε, είναι τελικά και αυτό που δείχνει η φωτογραφία. Καμία από τις δύο γυναίκες δεν περίμενε αυτό που είδε. Αυτό που απεικονιζόταν ήταν ένα έγκλημα. Το σοκ για τις δύο γυναίκες ήταν μεγάλο, όπως και η αποφασιστικότητά τους να μην το αποκρύψουν αλλά να προσπαθήσουν να το φέρουν στο φως.
Η απόφασή τους ήταν να δείξει η Κατερίνα τη φωτογραφία και να καταγγείλει το έγκλημα. Όμως φοβόταν πως μάλλον δε θα την έπαιρναν στα σοβαρά και έτσι δίσταζε. Εν τέλη βρήκε τη δύναμη να το κάνει, όμως απογοητεύτηκε καθώς με μόνο στοιχείο τη φωτογραφία η αστυνομία θα δυσκολευόταν πάρα πολύ να ανακαλύψει τι πραγματικά έγινε και να αποδώσει δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και η Κατερίνα αποφάσισε να ψάξει μόνη της και να βρει όσα περισσότερα στοιχεία μπορεί για τα βιβλία που της αποκάλυψαν αυτό το ντοκουμέντο και ίσως να καταφέρει να κατανοήσει το κρύβεται πίσω από τη φωτογραφία.
Κάπως έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι στο παρελθόν, από την Μικρασιατική καταστροφή, ταξιδεύοντας τον αναγνώστη στο παρελθόν στην Ελλάδα και περνώντας μέσα από κάθε εποχή και σημαντικό ιστορικό γεγονός ώστε να καταλήξει και πάλι πίσω στο παρόν, ξεδιπλώνοντας την ιστορία μιας οικογένειας και στήνοντας το κατάλληλο σκηνικό για να φτάσει κάποια στιγμή στην ημέρα που τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία.
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησε το ταξίδι στο παρελθόν, πήγε τόσο πίσω που δεν μπορούσα να δω με ποιο τρόπο θα έφτανε στη φωτογραφία και θα ένωνε τις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Μου φάνηκε πολύ μακρύς ο δρόμος, για να ξεκινήσει η εξιστόρηση τόσο πίσω στο παρελθόν, όμως είχε το νόημά του τελικά. Απλά σε κάποια σημεία, δευτερεύοντες χαρακτήρες κυριαρχούσαν στο κείμενο, χωρίς ουσιαστικά να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπόθεση της φωτογραφίας, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα.
Μπορεί να φαντάζει λίγο εξωπραγματικό το γεγονός πως μια γυναίκα χωρίς ανάλογη πείρα και χωρίς τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία αποφασίζει να ερευνήσει ένα έγκλημα του παρελθόντος για το οποίο γνωρίζει ελάχιστα, όμως εν τέλη το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Καίτη Δροσίνη γεννήθηκε στην Κορώνη Μεσσηνίας. Από μικρή ηλικία έγραφε φανταστικές ιστορίες. Σπούδασε λογιστική, την οποία όμως δεν άσκησε ποτέ. Το 2015 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο Ήταν, το οποίο αμέσως αγαπήθηκε και επανεκδόθηκε βελτιωμένο από τις εκδόσεις Ελκυστής με τίτλο Το μυστικό της ταμπακιέρας. Ακολούθησαν τα διηγήματα Το ταξίδι και Το χρυσό φλουρί στη γλάστρα. Λίγο πριν από το 2019 εκδόθηκε το βιβλίο της Ο Μανδραγόρας, και το 2020 από τις εκδόσεις Ελκυστής το μυθιστόρημα Ο Δράκος. Η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στη συγγραφή και τη ζωγραφική.
