Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Αν σας ενδιαφέρει η ιστορία της Βόρειας Ιρλανδίας και δεν έχετε διαβάσει ακόμα κάποιο βιβλίο του Adrian McKinty με ήρωα τον ντετέκτιβ Σον Ντάφι, τότε πρέπει οπωσδήποτε να το κάνετε!
Στην τέταρτη αυτή ιστορία με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Σον Ντάφι βρισκόμαστε στο Μπέλφαστ του 1985, την εποχή των Μεγάλων Ταραχών, τότε που αν ήσουν Βόρειο-Ιρλανδός θα ήσουν είτε με τον ΙΡΑ είτε με τους Ενωτικούς. Κατά βάση όμως, θα έπρεπε να είσαι προτεστάντης και άρα Ενωτικός, γιατί οι Καθολικοί του ΙΡΑ ήταν ταραχοποιά στοιχεία και τα έβαζαν με τα σώματα ασφαλείας. Και αν ήσουν Καθολικός και ήσουν και αστυνομικός, όπως ο Ντάφι, τότε τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Όμως ο Ντάφι δεν πτοείται και συνεχίζει τη δουλειά του κανονικά, χώνοντας τη μύτη του σε ξένες υποθέσεις, που όμως πιστεύει ότι σχετίζονται με τη δική του, χωρίς να τον ενδιαφέρει και πολύ πως θα φανεί στους ανωτέρους ή τι αντίκτυπο θα έχει για εκείνον. Καθώς οι εξεγέρσεις πληθαίνουν και δυναμώνουν και ενώ ένστολοι από διάφορα τμήματα καλούνται να πάρουν μέρος στην καταστολή ή έστω στην αντίσταση κατά των εξεγερθέντων, ο Ντάφι ερευνά ένα διπλό φόνο και μια δολοφονία, υποθέσεις που σχετίζονται ξεκάθαρα, αλλά το πόρισμα φαίνεται πιο πολύ στημένο παρά ξεκάθαρο.
Για την εξιστόρηση κι αυτής της ιστορίας, ο συγγραφέας δανείζεται και μεταφέρει την παλμό κάποιων ιστορικών γεγονότων που έχουν σημαδέψει τη χώρα. Με πρώτη και καλύτερη την κλιμάκωση των Ταραχών το 1985 με αφορμή την Αγγλο-Ιρλανδική συμφωνία της Μάργκαρετ Θάτσερ, τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο. Στο παιχνίδι μπαίνει η προσπάθεια ενός Αμερικανού (του συνταξιοδοτημένου πλέον αντιπλοίαρχου των πεζοναυτών Όλιβερ Νόρθ) να αποκτήσει έναν αριθμό αντιαεροπορικών πυραύλων, κατά τα φαινόμενα από ένα εργοστάσιο στη Βόρεια Ιρλανδία, χρησιμοποιώντας πλαστή ταυτότητα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια ολόκληρη ομάδα της ΜΙ5, της Υπηρεσίας Ασφαλείας Εσωτερικού της Βρετανίας, σκοτώνεται κατά τη συντριβή ελικοπτέρου σε ένα ύψωμα της Σκοτίας.
Ο αστυνόμος Ντάφι δεν μπορεί να είναι ένας συνηθισμένος αστυνομικός αν λάβει κανείς υπόψη του τον τόπο στον οποίο βρίσκεται, τη χρονική περίοδο και την πολιτική κατάσταση. Δε λέω ότι οι όλοι οι αστυνομικοί της Βορείου Ιρλανδίας είχαν μια τάση προς τις καταχρήσεις, αλλά ο Ντάφι ταιριάζει καλύτερα στο προφίλ του ταλανισμένου ντετέκτιβ. Το ότι είναι ένας Καθολικός Αστυνομικός στο Όλστερ πάντως του ταιριάζει γάντι.
Απόλαυσα τη διήγηση και το βασικό χαρακτήρα, τον τρόπο που διεξήγαγε την έρευνα και που αντιμετώπιζε τα πάντα. Ήξερε πως η δουλειά του ήταν λιγάκι πιο επικίνδυνη από αυτή των συναδέλφων του σε άλλες χώρες, ή στην Βρετανία, λόγω της γενικότερης κατάστασης αλλά και του θρησκεύματός του, όμως δεν άφηνε τα δύσκολα για μια πιο εύκολη ζωή, για μια πιο εύκολη δουλειά. Είχε ενδιαφέρον η αντίδρασή του όταν ταξίδεψε για λίγο στη Βρετανία, στα πλαίσια της έρευνας και είδε πόσο ήσυχη ήταν η ζωή εκεί, πόσο πιο χαλαρά ήταν όλα και όλοι στο αστυνομικό τμήμα, όπου δεν περίμεναν επίθεση ανά πάσα στιγμή, όπως στο τμήμα στο οποίο εργάζεται ο ίδιος. Αυτή η ηρεμία που θα μπορούσε να έχει δεν είναι ικανή να τον κάνει να αλλάξει. Προτιμάει να ακούει τους δίσκους του, παρέα με μια βότκα γκίμλετ κι ένα τσιγάρο.
