Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
«Το τελευταίο φιλί» ξεκινάει με ένα σημείωμα του συγγραφέα ώστε να μας προϊδεάσει για όσα έπονται. Ο συγγραφέας γράφοντας το βιβλίο τούτο, προσπαθεί να ψυχογραφήσει τους ήρωές του και όχι να μας δώσει άλλη μια ιστορική καταγραφή των γεγονότων του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Με αυτό για πυξίδα, ο Γιώργος Πολίτης δημιουργεί ήρωες αντισυμβατικούς. Οι χαρακτήρες του δεν είναι αυτοί που θα θυμόταν κανείς ή θα μνημόνευε με τιμή σαν προπάτορές του. Είναι αρκετά σκληροί, οι περισσότεροι άντρες δηλαδή, ολίγον τι σατράπηδες κάποιοι από αυτούς και άλλοι έρμαια της εποχής. Οι γυναίκες από την άλλη δεν είναι εύκολο να χαρακτηριστούν. Σίγουρα όμως οι περισσότεροι χαρακτήρες του είναι έντονες προσωπικότητες που έζησαν τον έρωτα από την καλή ή από την ανάποδη, κυρίως από την ανάποδη, και πάλεψαν για να επιβιώσουν με το δικό του, ο καθένας, τρόπο.
Η ιστορία ξεκινάει στην Αθήνα του 2000 και στο νοσοκομείο «Ελπίς» όπου νοσηλεύεται ο ογδοντάχρονος Μιχάλης Δανιήλ. Ο ηλικιωμένος άντρας βρίσκεται μόνος του εκεί, δεν έχει κανένα δικό του, έχει όμως μια μεγάλη πίκρα στην καρδιά του αφού, κάπως αργά αντιλαμβάνεται πως έχει αδικήσει τη γυναίκα που αγάπησε πολύ. Τώρα, στη δύση της ζωής του, θέλει κάπου να μιλήσει, να τα βγάλει από μέσα του. Αποδέκτη του μυστικού του θα κάνει την Έλενα, μια νεαρή νοσοκόμα που του κάνει παρέα και έχει την όρεξη να κάτσει να τον ακούσει. Θα της δώσει όμως τη συμβουλή του. «Απλώς δε θα πας μέρα με βροχή…»
Και κάπως έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, που θα μας ταξιδέψει κάπως ανάκατα είναι η αλήθεια σε τόπους και σε χρόνους που σημάδεψαν τους ήρωές του και που έχτισαν λιθαράκι λιθαράκι ένα σκοτεινό παρελθόν. Η πρώτη αναδρομή γίνεται στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκίδας του 1961, όπου συναντάμε ένα νεότερο Μιχάλη και από όπου ξεκινάει ουσιαστικά η ιστορία του. Εκεί γνωρίζουμε την Όλγα, τη γυναίκα που αγάπησε και που αδίκησε και που η ίδια και η οικογένειά της είναι που δίνουν ζωή στην ιστορία. Θα ανατρέξουμε στα Πατήσια του 1941 για να γνωρίσουμε τη μητέρα της Όλγας, τη Μαριανή, που είναι ένας από τους χαρακτήρες που έπαιξαν ρόλο και στη ζωή και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Όλγας αλλά και στην ιστορία μας. Και, καθώς οι δυο τους είναι στο δρόμο για το χωριό της γιαγιάς της Όλγας, θα αρχίσουμε να βλέπουμε τη σχέση που είχαν το ’61, μέχρι που φτάνουν στη γιαγιά Μόρφω. Τότε είναι που θα πάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, στο 1903, το έτος που η Μόρφω παντρεύτηκε και άρχισαν όλα τα δεινά της.
Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν είναι που με θύμωσε πολύ. Διάβαζα και εκνευριζόμουν από τους χαρακτήρες που έβλεπα στις σελίδες του βιβλίου. Οι σκέψεις μου ήταν πολύ έντονες, αλλά καθώς δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα, προσπαθούσα να καταλάβω τους σκοπούς του. Έχοντας πάντα στο νου ότι ο τελικός στόχος ήταν ένα ψυχογράφημα, είχα πιο ανοιχτό μυαλό. Η αλήθεια είναι ότι δε συμπάθησα κανένα χαρακτήρα. Κάποιοι μου φάνηκαν πολύ εγωιστές, άλλοι οπορτουνιστές, κάποιοι ηλίθιοι και ρηχοί ενώ άλλοι πολύ σκληροί, παρτάκηδες και πέρα βρέχει.
Ο συγγραφέας παίρνει το λόγο για κάθε βασικό του ήρωα και μας παρουσιάζει την ιστορία του με αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Κάθε φορά καταλαβαίνουμε για ποιο χαρακτήρα πρόκειται αφού του δίνει φωνή μέσα από το γραπτό του. Ο κάθε χαρακτήρας είναι αυτός που γνωρίζουμε από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να υπάρχει περίπτωση να μπερδευτούμε ή να μην ξέρουμε ποιος μιλάει. Παράλληλα βλέπουμε σε κάποιες περιπτώσεις την ιδιαίτερη ομιλία του χαρακτήρα, καθώς και τις βαθύτερες σκέψεις του, τη φιλοσοφική αναζήτηση που τυχόν κάνει, γεγονός στο οποίο συμβάλει πολύ η πρωτοπρόσωπη αφήγηση.
Κάνοντας τον κύκλο και δίνοντας όλα τα γεγονότα, ο συγγραφέας επιστρέφει στην Αθήνα του 2000 για να ανοίξει και το τελευταίο κρυφό χαρτί και να ολοκληρωθεί το παζλ.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο. Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt. Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο.
