Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Κι αφού έπιασα τη σειρά «Οδός Τρόμου» συνεχίζω με το δεύτερο βιβλίο, με τίτλο «Μην ξενυχτήσεις». Αυτή τη φορά, ο συγγραφέας στο τσουκάλι του έχει βάλει τέρατα, εφήβους και παιδιά, καθώς και μια διάσειση που προκαλεί πονοκεφάλους, εφιάλτες και παραισθήσεις. Ακούγεται καλό ε!;
Επιστρέφοντας πίσω στη μικρή πόλη Σέιντισαϊντ, γνωρίζουμε τη Λίζα Μπρουκς, η οποία είναι από τους πρόσφατους κατοίκους της πόλης. Μένει με τους γονείς της και το σκύλο της και όλα πηγαίνουν καλά, μέχρι τη στιγμή που τους συμβαίνει ένα τρομερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αυτή θα είναι η αιτία που η Λίζα χάνει τον πατέρα της ενώ η ίδια και η μητέρα της τη γλυτώνουν με κάποια τραύματα. Από την τρομάρα του προφανώς, έχουν χάσει και τον πιστό σκύλο της οικογένειας, αλλά ποιος να κατηγορήσει το ζωντανό, μετά από ό,τι συνέβη;
Η Λίζα μένει για ένα διάστημα στο νοσοκομείο μιας και η διάσειση που υπέστη της προκαλεί αρκετά προβλήματα. Ακόμα κι όταν επιστρέφει στο σπίτι, οι πονοκέφαλοι και οι εφιάλτες δε σταματούν. Όμως, ενώ με τη θεραπεία που κάνει θεωρεί πως οι παραισθήσεις είναι παρελθόν, φαίνεται πως τελικά ίσως και να μην είναι. Όταν η γιατρός της της προτείνει να ασχοληθεί με κάτι που θα την κάνει να νιώσει χρήσιμη και πάλι, η Λίζα δέχεται τη θέση της μπέιμπι σίτερ, κάτι που έκανε και πριν το δυστύχημα. Άλλωστε τα χρήματα που κερδίζει τους χρειάζονται, μιας και η μητέρα της έχει ακόμα το χέρι της σε νάρθηκα και δεν μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται όπως και πριν. Η Λίζα χαίρεται που θα προσέχει τον οχτάχρονο Χάρι. Είναι τόσο γλυκό παιδί. Όταν όμως αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα, οι παραισθήσεις επιστρέφουν και οι φόνοι ξεκινούν, η Λίζα σκέφτεται πως ίσως δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να δουλέψει στο σπίτι της οδού Φίαρ.
Όπως είπα και για το πρώτο βιβλίο της σειράς «Party Games» έχουμε να κάνουμε με παιδικό, νεανικό βιβλίο τρόμου, οπότε, καθώς το κοινό στο οποίο απευθύνεται το βιβλίο είναι πολύ συγκεκριμένο, έτσι είναι και το μέγεθος του τρόμου που έχει μέσα του το βιβλίο. Δεν πρόκειται να τρομάξει τους λάτρεις του Κίνγκ ή του Μάστερτον. Θεώρησα καλό να το ξεκαθαρίσω ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.
Στην περίπτωση αυτής της ιστορίας, θα πω πως δεν ήταν η καλύτερή του, από την άποψη όχι του ότι δεν είχε αγωνία ή ενδιαφέρον ή τρόμο. Πιο πολύ γιατί ενώ φαινόταν που πήγαινε το πράγμα από την αρχή, ο συγγραφέας επέλεξε να ανοίξει όσες περισσότερες οδούς μπορούσε και να προσπαθήσει να παραπλανήσει τον αναγνώστη του, σε σχέση με το τι μπορεί να συμβαίνει. Και κάπου αυτό μου φάνηκε ότι δεν έδεσε και πολύ καλά. Όμως, ίσως ακριβώς γι’ αυτό, οι αναγνώστες στους οποίους πραγματικά απευθύνεται το βιβλίο, να ενθουσιαστούν με τις πολλές προοπτικές που ανοίγονται μπροστά τους για το τι μπορεί να συμβαίνει.
Μου άρεσε το πως ξεκίνησε η ιστορία με τη Λίζα και το ατύχημα και τι αυτό της προκάλεσε, μιας και ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκείνη να γίνει το άτομο που κανείς δεν πιστεύει όταν η κοπέλα λέει πως είδε κάποιο τέρας. Μου άρεσε επίσης και το κομμάτι με την προηγούμενη μπέιμπι σίτερ και πως κατέληξε σε εκείνη η Λίζα.
Θα πω επίσης πως βλέπω μια συνοχή από το ένα βιβλίο στο επόμενο. Είναι ξεκάθαρο από τον ίδιο το συγγραφέα πως μιλάμε για γεγονότα που συμβαίνουν σε ένα συγκεκριμένο δρόμο μιας συγκεκριμένης μικρής πόλης. Όμως φαίνεται πως ο συγγραφέας προσπαθεί να μεταφέρει το κλίμα του ενός βιβλίου στο άλλο, ή ίσως καλύτερα προσπαθεί να ανατροφοδοτήσει το κλίμα της σειράς χρησιμοποιώντας ονόματα που θυμίζουν ή παραπέμπουν στο προηγούμενο βιβλίο. Έτσι, οι αναμνήσεις που έχει συνδέσει ο αναγνώστης με το συγκεκριμένο όνομα, ή ίσως καλύτερα τα συναισθήματα που του προκάλεσε κάποιο όνομα στο προηγούμενο βιβλίο να έρθουν στην επιφάνεια καθώς θα διαβάζει ετούτο. Αναφέρομαι φυσικά στη σύνδεση ανάμεσα στον Μπρένταν Φίαρ του προηγούμενου βιβλίου και στην Μπρέντα Χαρτ, τη μητέρα του Χάρι σε αυτό το βιβλίο. Θα σας πω περισσότερα για αυτή τη θεωρία μου, όταν θα έχω διαβάσει και το τρίτο βιβλίο της σειράς. Έτσι θα διαπιστώσω αν το μοτίβο επαναλαμβάνεται. Αν όντως γίνεται αυτό, είναι μια καλή τεχνική από το συγγραφέα να χρησιμοποιήσει την επίδραση της ψυχολογίας ώστε να χτίσει την ατμόσφαιρα που θέλει. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, επιτυγχάνεται καλύτερα όταν τα βιβλία διαβαστούν το ένα μετά το άλλο ή αρκετά κοντά ώστε να υπάρχουν στο νου του αναγνώστη. Μπορεί όμως αυτό να μην έχει και καμία σημασία!
Λίγα λόγια για το συγγραφέα:
Ο R.L. Stein (Ρ. Λ. Στάιν) (1943) είναι Αμερικανός συγγραφέας, διηγηματογράφος, τηλεοπτικός παραγωγός, σεναριογράφος και σύμβουλος εκδόσεων. Έχει παρομοιαστεί με τον «Στίβεν Κινγκ της παιδικής λογοτεχνίας» και έχει γράψει εκατοντάδες βιβλία, μεταξύ των οποίων τις δημοφιλείς σειρές Οδός Τρόμου και Ανατριχίλες. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει περισσότερα από 400 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και έχουν βρεθεί πάμπολλες φορές στη λίστα των μπεστ σέλερ. Έχει αποσπάσει πλήθος βραβεία και το 2003 ανακηρύχθηκε από το Βιβλίο Γκίνες ως ο νούμερο ένα μπεστσελερίστας συγγραφέας σειράς παιδικών βιβλίων όλων των εποχών.
