Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Μια νουβέλα που είχε μείνει μέσα σε κάποιο συρτάρι της Σιμόν ντε Μποβουάρ και την οποία εκείνη δεν φαίνεται να είχε σκοπό να μοιραστεί με κανένα, βρήκε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας χάρη στην υιοθετημένη κόρη της και επί σειρά ετών ερωμένη της, Σιλβί Λε Μπον ντε Μποβουάρ. Μη σας σοκάρει αυτό το τελευταίο, η Γαλλίδα φιλόσοφος και φεμινίστρια, θέλοντας να αποκαταστήσει την ερωμένη της, την υιοθέτησε και της κληροδότησε το έργο της για να μην το διεκδικήσουν άλλοι.
Η νουβέλα «Οι αχώριστες» είναι ένα αυτοβιογραφικό έργο, στο οποίο μιλάει ουσιαστικά για τη φιλία της ίδιας και της Ελιζαμπέτ «Ζαζά» Λακουάν, ένα κορίτσι που γνώρισε όταν ήταν μόλις εννέα ετών και δέθηκε μαζί του από τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους, μέχρι τη στιγμή που η Ζαζά πέθανε σε ηλικία μόλις 21 ετών.
Η νουβέλα είναι γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, όπου η Σιμόν μετονομάζεται σε Σιλβί και η Ζαζά παίρνει το όνομα Αντρέ. Βλέπουμε την εξέλιξη της σχέσης τους από την πρώτη μέρα της γνωριμίας τους μέχρι και τη στιγμή που η Αντρέ φεύγει από αυτόν τον κόσμο λόγω της ασθένειάς της. Μέσα σε αυτό το διάστημα οι ισορροπίες στη ζωή της Σιλβί αλλάζουν πολύ καθώς, ενώ έχει γεννηθεί σε μια σχετικά εύπορη οικογένεια με ανέσεις, μετά από χρόνια και με το πέρας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένειά της χάνει αρκετό από το εισόδημα που είχε μέχρι τότε, με αποτέλεσμα η αλλαγή αυτή να είναι φανερή ακόμα και στα ρούχα της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η οικογένεια της Αντρέ προσπαθεί να απομακρύνει τις δύο φίλες, οι οποίες βέβαια δεν το βάζουν κάτω.
Το βιβλίο γράφτηκε το 1954 χωρίς να έχει καν τίτλο. Η Σιμόν είχε ήδη γράψει αρκετές φορές για αυτή τη σχέση, κυρίως στην αυτοβιογραφία της αλλά και στο βιβλίο της «Τα απομνημονεύματα μιας καθωσπρέπει κόρης», σημάδι πως την επηρέασε πολύ και πως ήθελε πάρα πολύ να μιλήσει για αυτή. Η Ζαζά ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής της. Όπως η ίδια συνειδητοποιεί και όπως αναφέρει κάπου στη νουβέλα η Σιλβί «Εγώ μόνο έναν έρωτα αντιλαμβανόμουν: αυτόν που ένιωθα για εκείνη», η φιλία μεταξύ τους μεταμορφώνεται σε έρωτα που μπορεί να μη γίνεται σωματικός, ομολογείται όμως σε κάποια φάση της ζωής τους. Παρέμεινε για πάντα το αθώο συναίσθημα της αγάπης και φαίνεται και στο βιβλίο όταν η Σιλβί παραδέχεται πως δεν την πείραζε που η Αντρέ ήταν ερωτευμένη. Αυτό που ήθελε για εκείνη, ήταν να είναι ευτυχισμένη.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η ΣΙΜΟΝ ΝΤΕ ΜΠΟΒΟΥΑΡ (Simone Lucie Ernestine-Marie-Bertrand de Beauvoir, 1908-1986) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος, φεμινίστρια και πολιτική ακτιβίστρια. Συνδέθηκε με τους κύκλους των υπαρξιστών φιλοσόφων, αναπτύσσοντας έναν φεμινιστικό υπαρξισμό και συμβάλλοντας σε κοινωνικοπολιτικές θεωρίες της εποχής της. Έγραψε μυθιστορήματα και δοκίμια, αλλά περισσότερο διάσημη είναι για το έργο της Το δεύτερο φύλο (1949), ένα κομβικό, αν όχι και «ιδρυτικό» κείμενο για την εξέλιξη του φεμινισμού. Σημαντικά είναι και τα απομνημονεύματά της, όπου σκιαγραφείται μια ολόκληρη εποχή καθώς και η Γαλλία της μεταπολεμικής περιόδου. Τιμημένη με το Βραβείο Γκονκούρ το 1954, το Βραβείο Ιερουσαλήμ το 1975, και το Κρατικό Βραβείο της Αυστρίας για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία το 1978, η Ντε Μποβουάρ συνδέθηκε με την ηγετική φυσιογνωμία του γαλλικού υπαρξισμού, τον συγγραφέα, φιλόσοφο και πολιτικό ακτιβιστή Ζαν-Πολ Σαρτρ – μια σχέση ζωής, αλλά και ανοιχτή» και από τις δύο πλευρές. Το μυθιστόρημά της ΟΙ ΑΧΩΡΙΣΤΕΣ, ένα από τα πρώτα της, και πλέον αυτοβιογραφικά, έργα, γράφτηκε το 1954 αλλά παρέμεινε αδημοσίευτο. Πρωτοκυκλοφόρησε μόλις το 2020.
