Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Είναι κάποιες ιστορίες που πολλοί τις διαβάζουν τον Οκτώβρη και άλλοι τις διαβάζουν όλο το χρόνο. Εγώ πάλι τις διαβάζω όποτε έχω όρεξη! Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και «Το σπίτι των Χόλοου», ένα βιβλίο που έβλεπα να διαβάζεται από αναγνώστες του εξωτερικού πέρυσι τον Οκτώβρη για το λόγο ότι είναι πολύ ταιριαστό με την εποχή και το κλίμα του Χάλογουιν. Μιλά για το Ενδιάμεσο, το μέρος ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Το μέρος στο οποίο μένουν οι ψυχές που δεν μπορούν να φύγουν, που έχουν αφήσει ανοιχτές υποθέσεις πίσω τους όταν πέθαναν. Οι ψυχές που η θλίψη των ανθρώπων που άφησαν πίσω δεν τους αφήνει να προχωρήσουν, μα τους κρατάει πίσω. Δεν μπορώ λοιπόν να σας περιγράψω τη χαρά μου όταν είδα ότι μεταφράζεται στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Διόπτρα, έναν εκδοτικό που έχει βαλθεί τελευταία να μας φέρει όλα αυτά τα υπέροχα βιβλία που βλέπουμε κατά καιρούς στο διεθνές #bookstagram και το tiktok. Αν λοιπόν είστε από αυτούς που προτιμούν τα συγκεκριμένα αναγνώσματα, τότε προσθέστε το στη λίστα σας!
Η περίληψη στο οπισθόφυλλο σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του βιβλίου. Τρεις αδερφές που τους έχει συμβεί κάτι κακό στο παρελθόν, κάτι που απώθησαν από το νου τους. Είχαν εξαφανιστεί για ένα μήνα περίπου, ενώ βρίσκονταν με τους γονείς τους στους δρόμους του Εδιμβούργου το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Για το διάστημα που μεσολάβησε από την εξαφάνισή τους μέχρι την επανεμφάνισή τους συνέβησαν πολλά. Η είδηση έγινε γνωστή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι γονείς κατηγορήθηκαν, λες και δεν τους έφτανε ο πόνος τους που είχαν χάσει τα παιδιά τους κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια τους. Όσο διήρκησε ένα φιλί, τόσο χρειάστηκε για να εξαφανιστούν τα κορίτσια και φυσικά κανείς δεν το πίστεψε τόσο εύκολα. Μόνο όταν οι τρεις αδερφές επέστρεψαν, μόνο τότε ο τύπος πήρε πίσω τις κατηγορίες που πέταγε στους γονείς.
Τώρα, δέκα χρόνια αργότερα τα κορίτσια έχουν μεγαλώσει. Η μεγαλύτερή τους, η Γκρέι, έγινε διάσημο μοντέλο και σχεδιάστρια μόδας. Η Βίβι είναι μπασίστρια και η βασική φωνή σε ένα συγκρότημα και η μικρότερη η Ίρις είναι μόλις 17 ετών και πηγαίνει ακόμα στο σχολείο. Είναι η μόνη που έχει μείνει κοντά στη μητέρα τους, η μόνη που της έχει απομείνει. Είναι όμως και πολύ δεμένη με τις αδερφές της. Έτσι, όταν ξαφνικά η Γκρέι εξαφανίζεται η Ίρις και η Βίβη ακολουθούν ότι ίχνη και στοιχεία πιστεύουν πως έχει αφήσει πίσω της η αδερφή τους, προσπαθώντας να την εντοπίσουν. Όμως δεν είναι οι μόνες που την αναζητούν. Μια αλλόκοτη μορφή είναι στο κατόπι τους και στο κατόπι της Γκρέι και τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται. Μέσα από αυτή την αναζήτηση και την αναδρομή στο παρελθόν, η Ίρις και η Βίβι θα ανακαλύψουν μια τρομακτική αλήθεια για το παρελθόν τους αλλά και για την ίδια τους την ύπαρξη.
«Το σπίτι των Χόλοου» δεν είναι το συνηθισμένο μυθιστόρημα όπου πολλά μπορεί να συμβαίνουν όμως, με κάποιο μαγικό τρόπο καταλήγει σε ένα ευτυχισμένο τέλος. Ούτε καν. Το τέλος μένει τόσο ανοιχτό όσο και πονεμένο, για να μας θυμίζει το κακό που φωλιάζει στις σκιές.
Όπως είπα και στην αρχή πρόκειται για ένα βιβλίο που εστιάζει στο Ενδιάμεσο. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία για το Ενδιάμεσο, τα περισσότερα στα Αγγλικά πρέπει να πω, όμως κανένα δεν ήταν όπως αυτό. Το Ενδιάμεσο εδώ είναι ένα μέρος που έχει συγκεντρώσει όλα τα άσχημα στοιχεία που του έχουν αποδώσει κατά καιρούς οι συγγραφείς και η φαντασία του ανθρώπου. Η σήψη και η σαπίλα κυριαρχούν σε αυτό το μέρος όπου ο θάνατος κυριαρχεί και έχει καλύψει τα πάντα με τη μαυρίλα και την αποφορά του. Οι ψυχές που έχουν απομείνει εκεί είναι βασανισμένες και οι περισσότερες από αυτές είναι αδύναμες. Κυλούν μες στο μαύρο ποτάμι του θανάτου. Κάποιες όμως πιο δυνατές προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να κλείσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχουν αφήσει πίσω. Αυτές είναι που προσπαθούν και βρίσκουν τον τρόπο να περάσουν στον κόσμο μας και να φέρουν μαζί τους χίλια δυο δεινά. Η περιγραφή που κάνει η συγγραφέας για το Ενδιάμεσο είναι τόσο ζωντανή, όσο μαύρος είναι ο θάνατος που τα έχει καλύψει όλα εκεί. Μπορεί να μην κυριαρχούσε σε ολόκληρο το βιβλίο, όμως έχει μείνει ζωντανή στη μνήμη μου η εικόνα, οι εικόνες να πω καλύτερα, που μου δημιούργησε.
Κάπου εδώ να πω πως ακόμα και ο τίτλος του βιβλίου, το επώνυμο της οικογένειας παίζει το ρόλο του. Είναι ένα πολύ μεγάλο στοιχείο για το τι μπορεί να συνέβη. Όταν το συνειδητοποίησα ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα. Πολλά κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους και κλείδωσαν και σιγά σιγά όλα άρχισαν να δένουν. Τολμώ να πω πως είπα αρκετά ήδη και πολύ φοβάμαι πως πρόδωσα αρκετά στοιχεία. Σίγουρα τα όσα λέω βοηθούν ώστε να μπορέσουν οι επόμενοι αναγνώστες του βιβλίου να καταλάβουν τι συμβαίνει, όχι πολύ νωρίς ελπίζω!
Κι αφού σας έχω μιλήσει τόσο πολύ για το Ενδιάμεσο και το θάνατο, θα σας πω ότι δεν είναι ένα στενάχωρο βιβλίο. Είναι ένα ωραίο θρίλερ με πολλά στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Ένας συνδυασμός που κάνει τις σελίδες να γυρίζουν χωρίς σταματημό και την ιστορία να κυλάει αβίαστα!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Το πρώτο μυθιστόρημα της Krystal Sutherland, Our Chemical Hearts, κυκλοφόρησε σε περισσότερες από είκοσι χώρες και συμπεριλαμβανόταν στη λίστα Indie Next του Αμερικανικού Συλλόγου Βιβλιοπωλών το 2016. Η κινηματογραφική μεταφορά του έγινε το 2020 σε παραγωγή των Amazon Studios με πρωταγωνιστές τη Lili Reinhart (Riverdale) και τον Austin Abrams (Dash & Lily). Το δεύτερο μυθιστόρημά της, A Semi-Definitive List of Worst Nightmares, εκδόθηκε το 2017. H Krystal Sutherland κατάγεται από την Αυστραλία, έχει ζήσει σε τέσσερις ηπείρους και προς το παρόν θεωρεί σπίτι της το Λονδίνο. Mπορείτε να την επισκεφθείτε στη διεύθυνση http://www.krystalsutherland.com
