Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Πόσο κοντά ή πόσο μακριά είμαστε άραγε από τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; Να μια καλή ερώτηση! Ποιος μπορεί να την απαντήσει; Θα έλεγα οι περισσότεροι από εμάς, όσοι δηλαδή καταλαβαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο με λίγη παραπάνω δική μας σκέψη και όχι μόνο με βάση όσα βλέπουμε στις οθόνες μας. Η πολιτική κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Αμερική είναι ένα σημάδι. Η χώρα δεν είναι όσο σταθερή ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες. Μετά την εκλογή του πρώτου έγχρωμου προέδρου, η χώρα έβαλε στο πηδάλιο έναν άνθρωπο για τον οποίο έχω προσωπικά τη χειρότερη γνώμη. Δεν άργησε να δείξει βέβαια τον πραγματικό του εαυτό, να χτίσει τοίχος στα σύνορα και να δώσει πάτημα σε φανατικούς πατριώτες, υπέρμαχους της οπλοφορίας και άλλων εξτρεμιστικών ιδεών (ρατσισμός, υπεροχή κλπ), στοιχεία που οδήγησαν στην πιο πρόσφατη ανεκδιήγητη απόφαση της απαγόρευσης των αμβλώσεων σε πολλές από τις πολιτείες της χώρας. Όσοι νομίζουν ότι ευθύνεται η κυβέρνηση Μπάιντεν γι’ αυτή την ντροπή, μάλλον πλανούνται. Δεν παίρνονται εν μία νυκτί τέτοιες αποφάσεις. Μεθοδεύονται για χρόνια, δημιουργώντας το κατάλληλο έδαφος για να ευδοκιμήσουν. Δε λέω βέβαια ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι αμέμπτου ηθικής. Έχει κι αυτή τα θέματά της.
Κι ενώ έχει ήδη δημιουργηθεί η ιδέα ότι οδεύουμε προς ένα κόσμο όπως αυτός που περιγράφεται στα «Μη μιλάς» και «Η ιστορία της Θεραπαινίδας», έρχεται ο Ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης και ο Έλιοτ Άκερμαν να μας θυμίσουν πως τώρα που οι αντιδράσεις είναι πιο έντονες σε όλους τους τομείς, τώρα που όλοι θέλουν να δείξουν πόσο «άντρες» και πόσο ισχυροί είναι, τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να γίνει ένας εφιάλτης πραγματικότητα.
Αν ξεκινούσε τώρα ένας πόλεμος ανάμεσα σε δύο μεγάλες δυνάμεις, ποιες θα ήταν αυτές; Οι δύο συγγραφείς μας δίνουν την απάντηση μέσα από το βιβλίο τους «2034», τη χρονιά που ξεκινάει ο πόλεμος ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και την Κίνα. Οι Αμερικανοί, από τότε που έσωζαν τη μέρα, όπως με τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο για παράδειγμα, θεωρούν ότι είναι κάτι σαν τους διαιτητές της ειρήνης ανάμεσα σε όλα τα κράτη της υφηλίου. Και φυσικά μπλέκονται στα χωράφια όλων των χωρών. Γι’ αυτό και θεωρούν καθήκον τους να εμποδίσουν τις επεκτατικές βλέψεις της Κίνας στη Νότια Σινική Θάλασσα, μια περιοχή πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, όπου οι ΑΟΖ και οι διεκδικήσεις δίνουν και παίρνουν. Όμως, αυτό που φαίνεται να ξεχνούν οι ΗΠΑ, είναι πως δεν είναι η μόνη χώρα που χρησιμοποιεί προηγμένη τεχνολογία. Η Κίνα για παράδειγμα, είναι ένας κολοσσός που αναπτύσσεται σε πολλούς τομείς, ένας εκ των οποίων είναι και η τεχνολογία. Αυτή την πρόοδο των Κινέζων φαίνεται πως υποτιμούν οι ΗΠΑ, τουλάχιστον στο βιβλίο, και κάπως έτσι ξεκινάει μια διαμάχη ανάμεσα στις δύο χώρες.
Μια κυβερνοεπίθεση από την Κίνα και η συνεχής ανάγκη των ΗΠΑ να βοηθήσουν και να δείξουν την ανωτερότητα και την κυριαρχία τους, θα οδηγήσουν σε μια κλιμάκωση ανάμεσα στις δύο χώρες. Καμία από τις δύο δε θα κάνει πίσω και αυτή θα είναι μια καλή ευκαιρία, για τους συμμάχους τους, να διεκδικήσουν ό,τι μπορούν. Όταν τα φώτα θα είναι στραμμένα στη μεγάλη διαμάχη που απειλεί να καταστρέψει ολόκληρο τον πλανήτη με τη χρήση πυρηνικών, χρήση που υποστηρίζουν θερμοκέφαλοι πατριώτες και από τις δύο πλευρές, ποιος θα δώσει σημασία όταν μια τρίτη χώρα επιχειρήσει να επεκταθεί λίγο παραπάνω; Η τρίτη χώρα φυσικά είναι η Ρωσία, η οποία έχει ήδη επιδείξει την συμπάθειά της στην επεκτατική πολιτική, τα αποτελέσματα της οποίας τα βλέπουμε και αυτή την περίοδο με την επίθεση στην Ουκρανία.
Αν όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω σας φαίνονται εξωπραγματικά, θα σας παρακαλούσα να ρίξετε μια ματιά στον κόσμο μας. Στην αντίθετη περίπτωση, θα έλεγα πως συμφωνούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά πιθανό σενάριο. Οι συγγραφείς το τοποθετούν μετά από μια δεκαετία περίπου, μέσα στην οποία έχει ήδη ολοκληρωθεί η προσάρτηση της Ουκρανίας και ο «παππούς» Πούτιν συνεχίζει ακάθεκτος το έργο του. Τι μας προστατεύει λοιπόν από έναν επικείμενο πόλεμο παγκόσμιας κλίμακας; Έναν πόλεμο στον οποίο μπορεί να γίνει χρήση πυρηνικών όπλων; Θα έλεγα η ανθρωπιά μας, όμως δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα μας έσωζε, δεδομένου ότι την έχουμε καταχωνιάσει κάπου βαθιά και μακριά ώστε να μην την φτάνουμε.
Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται για το φαίνεσθαι. Και που πολλοί θα κάνουν τα πάντα για να δείξουν μια καλή εικόνα προς τα έξω. Ότι είναι οι πιο όμορφοι, οι πιο δυνατοί, οι πιο ισχυροί από κάθε άποψη. Έτσι και οι κυβερνήσεις. Δε θα διστάσουν να δείξουν πως έχουν το πάνω χέρι, ειδικά αν δεχτούν μια επίθεση που θεωρούν ότι τους ντροπιάζει. Η χρήση πυρηνικών όπλων είναι μια καραμέλα που ακούγεται σαν απειλή εδώ και πολλά χρόνια, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, μετά την καταστροφή στην Ιαπωνία. Όμως πλέον, κάποιες κυβερνήσεις ίσως δε διστάσουν τόσο ώστε να κάνουν την απειλή πραγματικότητα. Και εφόσον γίνει η αρχή, θα πρέπει να υπάρξουν αντίποινα με τρόπο που να δείχνει ποιος έχει την υπεροχή. Και το μπαλάκι αυτό του πινγκ πονγκ θα συνεχίσει να πάει από τη μια πλευρά στην άλλη μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι ή μέχρι να βρεθεί κάποιος ή κάτι να το σταματήσει. Αυτό ακριβώς το μπαλάκι είναι που πρέπει να εμποδίσουμε να ξεκινήσει την τρελή πορεία του.
Το «2034» προσπαθεί να μας αφυπνίσει. Να μας βάλει να σκεφτούμε που οδεύει ο κόσμος μας, μήπως και κάνουμε κάτι για να τον σώσουμε.
Λίγα λόγια για τους συγγραφείς
Ο Τζέιμς Σταυρίδης, Ναύαρχος εν αποστρατεία του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, σπούδασε στη Ναυτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ είναι κάτοχος μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος από τη Νομική και Διπλωματική Σχολή Fletcher του Πανεπιστημίου Tuffts. Η καριέρα του στο Αμερικανικό ναυτικό περιλαμβάνει πολλές σημαντικές θέσεις, όπως αυτή του Διοικητή της Νότιας Διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών και του Στόλου του Ειρηνικού. Στη συνέχεια, υπηρέτησε ως ο 16ος Ανώτατος Στρατιωτικός Διοικητής του ΝΑΤΟ και Διοικητής της Αμερικανικής Διοίκησης Ευρώπης. Μετά την αποστράτευσή του (2013), ανέλαβε καθήκοντα Πρύτανη της Σχολής Fletcher. Είναι συγγραφέας 8 βιβλίων, αλλά και πολλών σημαντικών μελετών και άρθρων που έχουν δημοσιευτεί σε μερικές από υις μεγαλύτερες εφημερίδες και ΜΜΕ του κόσμου. Είναι επίσης τακτικός αρθογράφος του TIME και βασικός αναλυτής διεθνών υποθέσεων για τα δελτία ειδήσεων του NBC News.
Ο Έλιοτ Άκερμαν είναι βετεράνος του Αμερικανικού Ναυτικού, φιναλίστ του National Book Award, συγγραφέας τριών μυθιστορημάτων και της μελέτης «Τόποι και Ονόματα». Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά όπως τα Esquire, The New Yorker, The Atlantic, The New York Time Magazine, και στο The Best American Short Stories. Μοιράζει τον χρόνο του αβάμεσα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον.
