Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Η Ναόμι Νόβικ έχει ένα τρόπο να με καθηλώνει με τα γραπτά της, λες και χρησιμοποιεί μαγεία! Αυτό πρέπει να φταίει, δεν εξηγείται αλλιώς! Μετά το τέλος του προηγούμενου βιβλίου «Σχολομαντείο Μάθημα Δεύτερο – Ο τελευταίος απόφοιτος» καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα! Μόλις γύρισα και την τελευταία σελίδα, είπα «Τι έγινε τώρα; Έτσι θα μας αφήσει;». Τώρα λοιπόν που διάβασα και το τρίτο βιβλίο, κατάλαβα πόσο οργανωμένο ήταν το «έγκλημα» από την αρχή.
Η προηγούμενη χρονιά ήταν η χρονιά της αποφοίτησης για την Ελ και τον Ωρίωνα και όλα φαίνονταν να λειτουργούν περίεργα για την Ελ. Ο Ωρίωνας ήταν ο κλασσικός εαυτός του, ο ήρωας του Σχολομαντείου. Όμως, πέρυσι πήραν μια μεγάλη και δύσκολη απόφαση, όλοι οι τελειόφοιτοι, και κατάφεραν να οργανώσουν και να ενώσουν όλους τους μαθητές, κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ ξανά ούτε μέσα στο Σχολομαντείο, αλλά ούτε και εκτός, όσον αφορά τους μάγους τουλάχιστον. Μαθητές από διάφορες Συνάξεις, από τις πιο μεγάλες μέχρι τις πιο μικρές, αλλά και άλλοι που δεν είχαν θέση σε κάποια Σύναξη, ένωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να μη χαθεί καμία ζωή τη μέρα της αποφοίτησης, αλλά και να μην υπάρξει άλλη μέρα αποφοίτησης όπως αυτές του παρελθόντος. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι την τελευταία στιγμή που έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε.
Όταν η Ελ βρέθηκε έξω από τις πύλες του Σχολομαντείου, άρχισε αμέσως σχεδόν να βρίσκει τρόπο να γυρίσει πίσω. Δεν ήταν αυτό το σχέδιο. Δεν μπορούσε να προχωρήσει με τα όνειρα που είχε κάνει και να γεμίσει τον κόσμο με Χρυσές Συνάξεις. Όχι έτσι. Όχι μόνη της! Μόνο που, αν και άργησε να το καταλάβει, δεν ήταν πλέον μόνη της. Είχε στο πλάι της φίλους. Φίλους που δεν περίμενε να έχει. Είχε τις συμμάχους της, όμως συνήθως οι συμμαχίες κρατάνε μόνο μέχρι τη μέρα της αποφοίτησης, εκτός αν υπάρχει η προοπτική μιας θέσης σε Σύναξη. Μετά, τραβάει ο καθένας το δρόμο του. Αν επιζήσει. Όμως φαίνεται ότι τώρα τα πράγματα άλλαζαν για τα καλά. Γιατί, ενώ ο κόσμος έγινε πιο ασφαλής ειδικά για τα παιδιά και τους μάγους που δεν ανήκαν σε Συνάξεις, κάποιος το έβαλε σκοπό της ζωής του να καταστρέψει τις Συνάξεις. Και παρά την προφητεία, δεν ήταν η Ελ που είχε αναλάβει αυτό το έργο. Αντίθετα, ήταν αυτή, της οποίας τη βοήθεια ζήτησαν οι ισχυροί, ώστε να πολεμήσουν το κακό.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για το τρίτο βιβλίο μιας τριλογίας χωρίς να κάνει κάποιο σπόιλερ. Προσπάθησα όσο μπορούσα, αλλά αν δεν τα κατάφερα, παρακαλώ να με συγχωρέσετε. Πριν κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο, όλοι περίμεναν ότι θα ήταν και το τελευταίο, όμως η Νόβικ μας είπε απλά και ξάστερα ότι, όσα είχε σκοπό να πει δε χωρούσαν σε ένα ακόμα βιβλίο. Οπότε έπρεπε τα βιβλία να είναι τρία. Τώρα που τα διάβασα και τα τρία, συμφωνώ απολύτως μαζί της. Η ιστορία δεν θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε δύο βιβλία. Είναι πολλά αυτά που γίνονται και η κάθε λεπτομέρεια έχει τη σημασία της. Ευτυχώς που θυμόμουν πολύ καλά τα προηγούμενα δύο και έτσι δε δυσκολεύτηκα καθόλου να συνδέσω τα κομμάτια του παζλ και να τα ενώσω, όταν πια μας είχε δώσει αρκετά η συγγραφέας.
Στο τρίτο βιβλίο βγάζουν όλα νόημα. Δε μένει κανένα ερώτημα αναπάντητο. Αντίθετα, βγαίνουν στη φόρα όλα τα μυστικά και τα πιο μεγάλα διλήμματα στην ιστορία των μάγων και των Συνάξεων. Πόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή; Ποια θυσία είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε; Πόσο εύκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, πριν ακόμα διαβάσουμε τα «ψιλά γράμματα»; Πόσο εύκολο είναι να κλείσουμε τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει, αν δεν είμαστε εμείς αυτοί που δέχονται το πλήγμα; Πόσο εύκολα θα θυσιάζαμε μία ζωή, για να σώσουμε πολύ περισσότερες; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι το θέμα του τρίτου βιβλίου, ή αν θέλετε καλύτερα ολόκληρης της τριλογίας. Μπορεί τα θέματά του να είναι δύσκολα, σκληρά και σκοτεινά, όμως εν τέλη, πρόκειται για ένα βιβλίο που μιλάει για την αγάπη, τη φιλία, τη συνεργασία, την αυτοθυσία και την εξιλέωση. Ένα βιβλίο που μέσα από πράξεις, και μέσα από μια όχι ιδιαίτερα συμπαθητική ηρωίδα, μας κάνει να αναρωτηθούμε ποια θα ήταν η δική μας αντίδραση σε όλα αυτά.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Ναόμι Νόβικ (Naomi Novik) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε ακούγοντας πολωνέζικα παραμύθια και διαβάζοντας Τόλκιν (ήδη από 6 ετών). Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και στη συνέχεια αποφοίτησε από το Τμήμα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Ο Δράκος της Αυτού Μεγαλειότητας, εκδόθηκε το 2006 και μεταφράστηκε σε 23 γλώσσες. Κέρδισε το βραβείο John W. Campbell για τον Καλύτερο Νέο Συγγραφέα καθώς και τα βραβεία Compton Crook και Locus για το Καλύτερο Πρώτο Μυθιστόρημα. Ζει στη Νέα Υόρκη. Επίσης το 2016 τιμήθηκε με το βραβείο Nebula για το μυθιστόρημα Uprooted.
