Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Στο βιβλίο «Ο επιβάτης», το πρώτο μέρος αυτής της διλογίας, γνωρίσαμε δυο αδέρφια και διαβάσαμε περισσότερο για τον Μπόμπι Γουέστερν. Τώρα, σε αυτό εδώ το βιβλίο γνωρίζουμε περισσότερο την Αλίσια, μέσα από τις συζητήσεις που κάνει στις συνεδρίες της με το ψυχίατρό της.
Η Αλίσια επέστρεψε στο Stella Maris, την ψυχιατρική κλινική στην οποία είχε βρεθεί και παλιότερα. Είναι η τελευταία φορά που θα βρεθεί εκεί και έχει πάει με τη θέλησή της, όχι με την παρότρυνση κάποιου γιατρού, αλλά επειδή, όπως η ίδια λέει, δεν είχε κάπου αλλού να πάει. Χρονικά, βρισκόμαστε αρκετά χρόνια πριν τα γεγονότα του «Επιβάτη» και φαίνεται πως η Αλίσια βρίσκεται σε κάποιο αδιέξοδο. Πιστεύει πως ο αδερφός της είναι κλινικά νεκρός μετά από ένα ατύχημα που είχε στους αγώνας ταχύτητας που συμμετείχε στην Ευρώπη. Αυτό είναι και το σημείο καμπής για εκείνη, μιας και πιστεύει πως πλέον τίποτα δεν έχει νόημα, και πως ουσιαστικά έμεινε μόνη της. Οπότε επέλεξε να πάει σε ένα μέρος γνώριμο. Εκεί θα αρχίσει συνεδρίες με έναν καινούριο ψυχίατρο, με τον οποίο δεν έχει ξανασυνεργαστεί και οι συζητήσεις τους θα κινηθούν σε πολλά επίπεδα.
Ο γιατρός, θα προσπαθήσει να μάθει όσα περισσότερα μπορεί από αυτά που απασχολούν την Αλίσια, προσέχοντας να μην την πιέσει. Θα ρωτήσει για τη σχέση της με τον αδερφό της και την οικογένειά της γενικότερα, κι έτσι η Αλίσια θα μιλήσει για τη μητέρα της, για την οποία γνωρίζαμε ελάχιστα από το προηγούμενο βιβλίο και θα δούμε το δικό της ρόλο στη δημιουργία της ατομικής βόμβας. Θα μάθουμε πως γνωρίστηκαν οι γονείς της και για την ενοχή που ένιωθε ο Μπόμπι που δεν ήταν κοντά στον πατέρα τους στα τελευταία του. Θα ρωτήσει φυσικά για το Παιδί και την κουστωδία του, πότε εμφανίστηκαν και τι σχέση έχει με τα γεγονότα στη ζωή της Αλίσια εκείνη η εποχή ή η ίδια η ύπαρξη του Παιδιού. Θα ρωτήσει για τα αγαπημένα της θέματα, όπως είναι τα μαθηματικά, η μουσική και η φιλοσοφία.
Ο Μακάρθι φιλοσοφεί και σε αυτό το βιβλίο, όπως και στο προηγούμενο, από μια πιο υπαρξιακή σκοπιά. Τι είμαστε; Γιατί είμαστε εδώ; Αυτά είναι τα ερωτήματα που τον απασχολούν κυρίως. Μπορεί το βιβλίο αυτό να είναι μικρότερο σε έκταση από τον «Επιβάτη», όμως είναι πιο «πυκνό» θα έλεγε κανείς, σε όσα πραγματεύεται. Στη φιλοσοφία της ζωής και της ύπαρξης, στη μαθηματικότητα των πάντων, στην πνευματικότητα αλλά και στο ρόλο που παίζουν τα όνειρα στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ γεννήθηκε το 1933 στο Τενεσί. Ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα, “The Orchard Keeper” (1955), κερδίζει το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του Ιδρύματος Φώκνερ. Με το πέμπτο μυθιστόρημά του, “Ματωμένος μεσημβρινός” (1985), που πολλοί θεωρούν το αριστούργημά του, θα γίνει διάσημος στον κόσμο. Ακολουθεί η λεγόμενη “Τριλογία των Συνόρων”, με τα μυθιστορήματα “Όλα τα όμορφα άλογα” (μτφρ. Αλέκος Μπενρουμπής, 2000), “Το πέρασμα” (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, 2003) και “Πεδινές πολιτείες” (μτφρ. Αλέκος Μπενρουμπής, 2009). Μεγάλη επιτυχία γνωρίζουν και τα επόμενα βιβλία του, “Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους” (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, 2008) και “Ο δρόμος” (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, 2007), που έγιναν κινηματογραφικές ταινίες. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, με το Βραβείο Κριτικών ΗΠΑ το 1992 (“Όλα τα όμορφα άλογα”) και με το Πούλιτζερ λογοτεχνίας το 2007 (“Ο δρόμος”).
