Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Αφού μας άφησε να περιμένουμε δυο χρόνια μετά το «Αμαρόκ» και εφόσον μας έδωσε πρώτα μια «Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173», ο Βαγγέλης Γιαννίσης επέστρεψε με την έκτη ιστορία του αγαπημένου Ελληνοσουηδού επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη. Σε αυτή την περιπέτεια, ο Άντερς έχει πολλά να αντιμετωπίσει τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Η ιστορία μας ξεκινάει με την καταγγελία μιας νεαρής φοιτήτριας που έχει πέσει θύμα βιασμού μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Τη νύχτα, κι ενώ εκείνη κοιμόταν, ένας άγνωστος άντρας διέρρηξε το σπίτι της, την έδεσε και υπό την απειλή μαχαιριού τη βίασε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο άγνωστος μασκοφόρος υποσχέθηκε στην κοπέλα ότι θα τα ξαναπούν σύντομα. Η Λινέα Μολίνς δεν μπορεί πλέον να αισθανθεί ασφαλής μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Σύντομα όμως μαθαίνει πως δεν είναι η μόνη που είχε αυτή την εμπειρία.
Όταν η διεθνούς φήμης σε Κάισα Έκεμπλαντ διαβάζει την ιστορία της Λινέα Μολίνς στην εφημερίδα, αντιλαμβάνεται πως ο δράστης της επίθεσης είναι ο ίδιος με αυτόν που επιτέθηκε στην ίδια και το σύζυγό της πριν λίγους μήνες μέσα στο σπίτι της. Παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς, αποφασίζει να μιλήσει στην αστυνομία. Σύντομα, η ομάδα του Οικονομίδη θα ανακαλύψει κι άλλα περιστατικά που πιθανόν να έχουν τον ίδιο δράστη.
Όμως αυτή δεν είναι η μόνη υπόθεση που δουλεύουν. Παράλληλα με την καταγγελία της Λινέα, οι αστυνομικοί έχουν να ασχοληθούν και με ένα τεμαχισμένο πτώμα που ανακαλύπτουν σε ένα ποτάμι του Έρεμπρο. Δεν έχουν ιδέα σε ποιον μπορεί να ανήκει όμως με βάση ένα τατουάζ που βρίσκουν στον πήχη του προσπαθούν να το ταυτοποιήσουν με άντρες που πιθανόν να έχουν δηλωθεί αγνοούμενοι. Η έρευνα γρήγορα βαλτώνει καθώς τα στοιχεία είναι ελάχιστα.
Και εν μέσω όλων αυτών, υπάρχει η ανησυχία για το σπίτι. Η Λίσμπεθ διαγνώσθηκε με καρκίνο τον οποίο και ξεπέρασε. Όμως ο Άντερς δεν έχει ξεπεράσει τη συναισθηματική φόρτιση που του προκάλεσε η κατάσταση της υγείας της Λίσμπεθ. Ξανάρχισε το κάπνισμα προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα με όλα αυτά, το φόβο που έχει για τη γυναίκα του και το γεγονός ότι δεν ξέρει πως να επικοινωνήσει με τον έφηβο πλέον γιο του. Τα παλιά τραύματα ανοίγουν και πάλι και ο Οικονομίδης δυσκολεύεται πολύ. Ακόμα και η δική του υγεία φαίνεται να απειλείται.
Πιο ευάλωτος από ποτέ, ο Άντερς Οικονομίδης στην έκτη περιπέτειά του προσπαθεί να βάλει και πάλι σε τάξη τη ζωή αλλά και τη δουλειά του, χωρίς να τα καταφέρνει απαραίτητα και στα δύο. Δεν είναι όμως ο μόνος χαρακτήρας που είναι ευάλωτος σε αυτό το βιβλίο. Είναι και τα θύματα του κατά συρροή βιαστή που τραυματίζονται τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ο συγγραφέας μας δίνει μια εικόνα του τι σημαίνει να μη νιώθεις ασφαλής πουθενά, μια εικόνα που κανένας μας δε θα έπρεπε να έχει, κι όμως πολλοί δυστυχώς έχουν νιώσει κάτι παρόμοιο. Ειδικά τα θύματα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης που ταπεινώνονται όχι μόνο κατά την ώρα της επίθεσης, αλλά και πολύ αργότερα. Κατά τη διάρκεια της απαραίτητης εξέτασης και φυσικά από την κοινή γνώμη.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης επέλεξε να ονομάσει το βιβλίο του «Ίνκουμπους» και να το συνδέσει με την εμπειρία της Λινέα Μολίνς και άλλων χαρακτήρων του βιβλίου. Η Λινέα κατήγγειλε πως ξύπνησε από ένα βάρος που ένιωσε στο στήθος της και βρήκε έναν άγνωστο μασκοφόρο άντρα να κάθεται με τα γόνατα πάνω στο στήθος της. Ο Ίνκουμπους είναι ένας δαίμονας ο οποίος πλαγιάζει πάνω από τα σώματα των γυναικών δημιουργώντας τους εφιάλτες και παράλυση. Ο βιαστής θα μπορούσε να παραλληλιστεί με ένα Ίνκουμπους. Μόνο που ο βιαστής του βιβλίου ήταν πραγματικός και όχι ένας φανταστικός δαίμονας.
Με τους δαίμονές του παλεύει και ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου. Αυτόν τον δαίμονα τροφοδοτεί ο συγγραφέας από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι αυτό το τέλος, σου παίρνει την ψυχή. Δεν ξέρω τι έχει σκοπό να κάνει ο Γιαννίσης με τον ήρωά του στο επόμενο βιβλίο του. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο αγαπημένος μας Άντερς θα έχει αλλάξει αρκετά.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
