Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
«Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες» βρίσκεται στις παρυφές του δάσους. Άχρηστο ή αχρείαστο, όπως προμηνύει και το όνομα της οδού. Είναι ένα σπίτι στο οποίο δεν έχει μπει κανείς εδώ και χρόνια. Κανείς εκτός από τους ενοίκους του δηλαδή. Ένοικος του σπιτιού είναι ο Τεντ Μπάνερμαν, παρέα με την κόρη του τη Λόρεν και τη γάτα του την Ολίβια. Ο Τεντ ζει εκεί από όταν γεννήθηκε. Είναι το σπίτι των γονιών του, εκεί μεγάλωσε, όμως τώρα πια εκείνοι έχουν φύγει. Οι άνθρωποι της πόλης δεν είχαν φερθεί και πολύ καλά στον Τεντ και τα παιδιά πετούσαν πέτρες κι έσπαγαν τα παράθυρα, έτσι κι αυτός, κάρφωσε σανίδες κόντρα πλακέ στη θέση τους, μιας και δεν μπορούσε να αντικαθιστά τόσο συχνά τα σπασμένα τζάμια. Άφησε όμως κάποιες τρύπες ώστε να μπορεί να μπαίνει λίγο φως και να βλέπουν έξω όταν το θέλουν. Έχει μάλιστα και μια τρύπα στο ύψος της γάτας του, τόσο πολύ την αγαπάει ο Τεντ.
Ζει λοιπόν στον μικρόκοσμό του. Πηγαίνει πότε πότε στο δάσος, καμιά φορά και μέσα στη νύχτα. Έχει βρει ένα μπαρ που του αρέσει να συχνάζει και να πίνει καμιά μπίρα και είναι ωραία έξω όταν ο καιρός είναι καλός, αν και λίγο καταθλιπτικά μέσα. Και επίσης, επειδή ξέρει ότι χρειάζεται να μιλάει σε κάποιον, επειδή χρειάζεται βοήθεια, έχει βρει ένα θεραπευτή με τον οποίο περνάει κάποιο χρόνο όποτε μπορεί και μιλάει για τα προβλήματα που έχει, λέγοντας όμως ότι πρόκειται για κάποια σειρά που βλέπει στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή όμως στο διπλανό σπίτι που έχει μείνει ακατοίκητο πολύ καιρό, έρχεται μια νέα γειτόνισσα, η Ντι. Και τότε αρχίζει να διαταράσσεται η ισορροπία στο σπίτι του Τεντ. Και κάπου εδώ λέω να σταματήσω να σας μιλάω για την ιστορία, για να μην κάνω αποκαλύψεις που δε θέλω!
Θα σας μιλήσω λοιπόν για την εμπειρία μου διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Πρέπει να πω πως το πρώτο μέρος του βιβλίου, περίπου μέχρι το μισό, είναι πολύ πολύ μπερδεμένο. Η συγγραφέας μας δίνει ψήγματα των χαρακτήρων και των περιστατικών, ιστορίες όπως τις θυμούνται οι χαρακτήρες και ένα γενικότερο πλαίσιο, λιγάκι περίεργο, που μας ωθεί να σχηματίσουμε τις δικές μας θεωρίες. Αυτά, μέχρι τη σελίδα 197, γιατί από το επόμενο ακριβώς κεφάλαιο, αρχίζουμε να παίρνουμε τις πληροφορίες που μας βοηθούν να ξετυλίξουμε το κουβάρι και να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Μέχρι εκείνη τη σελίδα λοιπόν, είχα κάνει κι εγώ τις δικές μου θεωρίες και προετοιμασμένη και προσαρμοσμένη στο γεγονός ότι διάβαζα ένα βιβλίο τρόμου, δεχόμουν αρκετά ενδεχόμενα που θα μπορούσαν να είναι αληθινά. Από το επόμενο κεφάλαιο και μετά, αναθεώρησα τη θεωρία μου και κατέληξα σε ένα μέρος αυτού που μας δίνει στο τέλος η συγγραφέας. Το άλλο μέρος δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να το αμφισβητήσω. Τόσο πιστευτό το είχε κάνει.
Το βιβλίο αυτό με προβλημάτισε αρκετά. Ένα θέμα του είναι η ψυχική υγεία, είπα πιο πάνω ότι ο Τεντ βλέπει κάποιον θεραπευτή. Ένα άλλο θέμα είναι η εκμετάλλευση των αδυνάτων. Η ατιμωρησία κάποιων ανθρώπων. Το κλείσιμο των ματιών της μικρής κοινωνίας. Το πόσο εύκολο είναι να κατηγορήσουμε κάποιον για το πιο ειδεχθές έγκλημα, όταν πρόκειται για κάποιον περιθωριοποιημένο. Και πολλά ακόμη που δε θέλω να τα πω, για να μην φανερώσω το περιεχόμενο του βιβλίου.
Η Ward χτίζει μεθοδικά τους ήρωες και την ιστορία της και μας κάνει άλλους να τους συμπαθήσουμε και άλλους να τους αντιπαθήσουμε. Μας δίνει να καταλάβουμε πόσο εύκολα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να κάνουμε λάθος, κι αυτό είναι το μεγάλο της χαρτί σε αυτό το βιβλίο. Αυτό που κερδίζει την παρτίδα!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Catriona Ward (Κατριόνα Γουόρντ) γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον. Έχει ζήσει στις ΗΠΑ, την Κένυα, τη Μαδαγασκάρη, την Υεμένη και το Μαρόκο. Είναι πτυχιούχος του Creative Writing MA στο University of East Anglia. Το ντεμπούτο της Rawblood (W&N, 2015) κέρδισε το August Derleth Award for Best Horror Novel στα British Fantasy Awards του 2016, και συμπεριλήφθηκε στη λίστα για το Author’s Club Best First Novel Award. Το δεύτερο μυθιστόρημά της, Little Eve (W&N, 2018) κέρδισε το βραβείο Shirley Jackson 2018 και το August Derleth Award for Best Horror Novel στα British Fantasy Awards το 2019 (είναι η πρώτη γυναίκα που κερδίζει αυτό το βραβείο δύο φορές), ενώ η Guardian το συμπεριέλαβε στα καλύτερα βιβλία του 2018. Τα διηγήματά της έχουν εμφανιστεί σε πολλές ανθολογίες. Το τρίτο της μυθιστόρημα Το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 2021 και συνεπήρε κοινό και κριτικούς. Το τέταρτο μυθιστόρημά της Sundial κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Μάρτιο του 2022 και έπεται συνέχεια. Ζει στο Λονδίνο και το Ντέβον.
