Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Όταν διάβασα «Το πράσινο σημειωματάριο» ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που είπα ότι θέλω να διαβάσω ό,τι έχει γράψει αυτή η συγγραφέας. Έτσι, όταν είδα ότι κυκλοφορεί και νέο βιβλίο της, το έβαλα αμέσως στη λίστα. Κάπου εκεί όμως υπήρξε ένα δίλημμα. Αν το διάβαζα αμέσως μόλις το έπιανα στα χέρια μου, η μαγεία θα τελείωνε γρήγορα κι εγώ θα έμενα να προσμένω το επόμενο βιβλίο που θα μου έδινε την ίδια χαρά. Έκανα λίγη υπομονή, το έβαλα κάτω από άλλα βιβλία να μη φαίνεται και τελικά, δεν κρατήθηκα άλλο. Το έπιασα στα χέρια μου και σε δυο μέρες το είχα ήδη τελειώσει! Δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω γι’ αυτή την αλλοπρόσαλλη παρέα που όμως ταίριαξε τόσο, μα τόσο καλά!
Όπως λέει και η συγγραφέας δε μιλάμε με αγνώστους στο τρένο. Οι Άγγλοι και δη οι Λονδρέζοι, δεν είναι άνθρωποι που θα φέρουν τον άλλο σε δύσκολη θέση, ούτε θα μιλήσουν για προσωπικά θέματα με κάποιον που δε γνωρίζουν ή σε δημόσιο χώρο. Είναι πολύ μαζεμένοι όπως είναι και πολλοί άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Όταν μπαίνεις σε ένα βαγόνι τρένου, είτε είναι το μετρό είτε ο προαστιακός είτε οποιοδήποτε άλλο τρένο, ξέρεις ότι σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο, ό,τι πεις θα το ακούσουν όλοι όσοι βρίσκονται στο γύρω χώρο, αν όχι σε ολόκληρο το βαγόνι. Οπότε δε λες τα εσώψυχά σου σε ένα τέτοιο χώρο. Τι θα γινόταν όμως αν αυτό άλλαζε;
Στην ιστορία που μας διηγείται η συγγραφέας, κάθε πρωί, την ίδια ώρα περίπου και στο ίδιο βαγόνι, μπαίνουν συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι. Σκοπός τους είναι να φτάσουν στον προορισμό τους μια συγκεκριμένη ώρα, είτε πηγαίνουν στη δουλειά τους είτε πηγαίνουν στο σχολείο. Γι’ αυτό το λόγο, κάποια πρόσωπα είναι γνωστά, εφόσον συναντιούνται κάθε μέρα. Αυτό δε σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί μιλούν μεταξύ τους ή λένε καλημέρα. Το πολύ πολύ να χαιρετίσουν με ένα νεύμα ή ένα χαμόγελο. Όταν όμως ένας άντρας στο βαγόνι κοντέψει να πνιγεί, όλα αυτά θα αλλάξουν. Η Αϊόνα, η κυρία κάποιας ηλικίας που ντύνεται εκκεντρικά και συνοδεύεται πάντα από το σκυλί της, θα είναι αυτή που θα καλέσει σε βοήθεια, εφόσον ούτε το δικό της χτύπημα στην πλάτη του άντρα, που δεν τον συμπαθεί και ιδιαίτερα όσο να πεις, ούτε εκείνο της διπλανής του, μιας πολύ συμπαθητικής κοπέλας που πάντα διαβάζει στο τρένο, θα κάνουν κάτι. Ευτυχώς υπάρχει ο Σαντζέι που είναι νοσηλευτής και εφαρμόζει τη λαβή Χάιμλιχ. Αυτή είναι που τελικά θα σώσει τον Πιρς από τη ρώγα σταφυλιού που είχε κάτσει στο λαιμό του και δεν έλεγε να φύγει. Ευτυχώ ο Πιρς έζησε εκείνη την ημέρα, ακόμα κι αν δεν ήταν πολύ συμπαθείς στους συνταξιδιώτες του.
Σιγά σιγά οι τέσσερείς τους άρχισαν να μιλούν στο τρένο και καθώς οι μέρες περνούσαν η καθημερινή διαδρομή άρχισε να αλλάζει. Ενώ μέχρι πριν, κανείς δεν πλησίαζε την κυρία με το σκυλί, την Αϊόνα, τώρα άρχιζαν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να πλησιάζουν τη συνηθισμένη της θέση. Ο λόγος ήταν ότι η Αϊόνα και οι νέοι της φίλοι άρχισαν να συζητούν πλέον στη διαδρομή και είχαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Η παρέα τους άρχισε να μεγαλώνει, όχι υπερβολικά, αλλά πλέον, πέρα από την Αϊόνα, την Έμι, τον Σαντζέι και τον Πιρς, στην παρέα προστέθηκε η Μάρθα, μια έφηβη που είχε γίνει στόχος των συμμαθητών της και είχε την τύχη να της μιλήσει ο Σαντζέι ένα πρωί ενώ πήγαινε σχολείο. Η κοπέλα φαινόταν ότι είχε θέμα με κάποιους συμμαθητές της που ήταν στο ίδιο βαγόνι και ο Σαντζέι που είναι άνθρωπος που πάντα βοηθάει, σκέφτηκε τι θα έκανε η Αϊόνα στη θέση του και έκανε ακριβώς αυτό.
Αυτοί είναι οι βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου, αν και γνωρίζουμε ακόμα τον Ντέιβιντ και τον Τζέικ, τον ένα λιγάκι περισσότερο από τον άλλο πρέπει να πω. Δεν είναι όλοι τους αγαπητοί από την αρχή, αλλά ούτε και είναι όλοι τους τέλειοι. Είναι άνθρωποι όπως όλοι εμείς, που κάνουν λάθη, παίρνουν ρίσκα, λένε ψέματα στους άλλους ή και στον ίδιο τους τον εαυτό, φοβούνται αλλά και τολμούν. Είναι χαρακτήρες με ψεγάδια και είναι τόσο εύκολο να ταυτιστεί κανείς μαζί τους, να δεθεί με τις ιστορίες τους και να νιώσει τα συναισθήματά τους. Η μεγάλη και πιο αγαπημένη μορφή του βιβλίου, η Αϊόνα, είναι μια γυναίκα 57 ετών που διατηρεί μια στήλη σε ένα γυναικείο περιοδικό. Ενώ στα νιάτα της ήταν ένας θρύλος, τώρα ο αρχισυντάκτης της τη θεωρεί ξεπερασμένη και εκτός εποχής, κάτι που πολλές γυναίκες στην ηλικία της αντιμετωπίζουν στο χώρο εργασίας, Αντίθετα οι άντρες αντίστοιχης ηλικίας θεωρούνται πιο σοφοί. Αν λάβει όμως κανείς υπόψη του όσα καταφέρνει η Αϊόνα με τους επιβάτες της αποβάθρας 5, τότε μάλλον δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Και μήπως το αφεντικό της θα έπρεπε κάποια στιγμή να τιμωρηθεί για τις διακρίσεις που κάνει στο χώρο εργασίας; Θα δείτε αν τιμωρείται ή όχι όταν διαβάσετε το βιβλίο!
«Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» είναι το είδος του βιβλίου που σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση. Αυτό που πολλοί αποκαλούν feelgood βιβλίο! Είναι η τέλεια πρόταση για να διαβάσει κάποιος τώρα στις γιορτές ή ακόμα και στις καλοκαιρινές διακοπές του! Δεν έχει εποχή, όμως είναι ό,τι πρέπει για δώρο γιατί ξέρεις ότι μαζί με το βιβλίο, δωρίζεις και μια ωραία εμπειρία.
Η Clare Pooley (Κλερ Πούλι) αποφοίτησε από το Newnham College (Cambridge) και δούλεψε είκοσι χρόνια στη διαφήμιση την οποία εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών της. Ζει στο Φούλαμ του Λονδίνου με τον σύζυγό της, τα τρία παιδιά τους, τα δυο τους σκυλιά και ένα σκαντζοχοιράκι. Διατηρεί το blog Mummy was a secret drinker το οποίο έχουν επισκεφθεί τρία εκατομμύρια αναγνώστες. Το 2017 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό The sober diaries το οποίο έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Το πρώτο της μυθιστόρημα Το πράσινο σημειωματάριο κυκλοφόρησε σε τουλάχιστον 29 χώρες και αγαπήθηκε πολύ από τους αναγνώστες, ενώ παρόμοια επιτυχία αναμένεται να σημειώσει με το νέο της μυθιστόρημα Οι επιβάτες της αποβάθρας 5 που αναμένεται να κυκλοφορήσει σε τουλάχιστον 20 χώρες.
Για να μάθετε περισσότερα: clarepooley.com
