Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Τι να πω και τι να αφήσω απ’ έξω; Γνώρισα τον Μανώλη Παλαβούζη και τη γραφή του από τη φοβερή διλογία του «Ο Τέταρτος Καβαλάρης», η οποία με είχε φυσικά αφήσει άφωνη. Όπως έχω πει και στο παρελθόν, ο Μανώλης έχει εξαιρετική και ώριμη γραφή και μπορεί τα βιβλία του να είναι λιγάκι μεγαλούτσικα, είδατε τι ωραία το θέτω, διαβάζονται όμως πολύ γρήγορα και κυλούν αβίαστα. Είναι ένας από τους συγγραφείς που χειρίζονται με μαεστρία το γραπτό λόγο και που στα κείμενά τους θα βρει κανείς λέξεις μπορεί πλέον να μη χρησιμοποιούνται πολύ στην καθημερινότητα, δεν παύουν όμως να δείχνουν τον πλούτο της γλώσσας μας. Και δεν αναφέρομαι σε τίποτα εξεζητημένες αρχαΐζουσες ή πομπώδεις λέξεις, αλλά σε άλλες πιο απλές και καθημερινές που εγώ θυμάμαι σαν παιδί, για παράδειγμα, αλλά που δε συναντώ πια συχνά. Μετά τη διλογία του «Τέταρτου Καβαλάρη», όπου ο συγγραφέας δημιούργησε ένα εφιαλτικό τότε σενάριο, πολύ προφητικό όμως για όσα ακολούθησαν, και όπου μας πήγαινε παράλληλα στο παρελθόν που ήταν η αρχή των πάντων για τα συγκεκριμένα βιβλία, τα βιβλία που ακολούθησαν είχαν περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα. Όχι ότι η διλογία δεν είχε κοινωνικό χαρακτήρα, απλά είχε και το βλέμμα στο παρελθόν. Σε αυτό το καινούριο του βιβλίο, ο Μανώλης Παλαβούζης μας πηγαίνει σε έναν κόσμο που δημιούργησε ο ίδιος, έναν κόσμο που δεν υπάρχει και που τον χάρτη του οποίου δημιούργησε ο ίδιος, αν δεν απατώμαι.
Πάμε λοιπόν στη χερσόνησο Νάζαρ, όπου γνωρίζουμε τον αφηγητή της ιστορίας μας, τον Άρμιν. Ένα αγόρι που γεννήθηκε νόθο και που ένιωσε στο πετσί του τι θα πει να σε θεωρούν κατώτερο, από την πρώτη κιόλας μέρα που ήρθε στον κόσμο. Ο Άρμιν γνώρισε την κακομεταχείριση από πολύ νωρίς. Γνώρισε όμως και την αγάπη, αρχικά στο πρόσωπο της μητέρας του και πολύ αργότερα σε αυτό μιας νεαρής κοπέλας. Γνώρισε την αδικία και τον εξευτελισμό, ένιωσε τη σκλαβιά και την ταπείνωση, όμως γνώρισε και τη φιλία και τι θα πει να δίνεις και τη ζωή σου για τους ανθρώπους που θεωρείς φίλους σου, γι’ αυτούς που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο. Ένιωσε στην πλάτη του το μαστίγιο του αφέντη αλλά και το γλυκό χάδι της ελευθερίας στο μάγουλό του. Η ζωή του νεαρού Άρμιν ήταν δύσκολη, όμως εκείνος δεν το έβαλε κάτω. Τήρησε την υπόσχεση που έδωσε στη μητέρα του. Κατάφερε να ζήσει και να φύγει μακριά, όχι όμως πριν πληγωθεί βάναυσα. Άλλωστε, λίγα είναι στη ζωή όπως τα θέλουμε.
Πολλά τα μηνύματα που περνάει κι εδώ ο συγγραφέας, όπως άλλωστε φαίνεται και σε όσα γράφω πιο πάνω για τα όσα πέρασε ο ήρωάς του. Μιλάει για την κακοποίηση και μάλιστα για διάφορες μορφές της. Την ψυχολογική, τη σεξουαλική, την ωμή χρήση βίας και όλα όσα μπορούν να συμπεριληφθούν στον όρο κακοποίηση. Μιλάει όμως και για τη σκλαβιά, την κυριολεκτική σκλαβιά, και μας βάζει να σκεφτούμε τη μεταφορική σκλαβιά στην οποία έχουμε οι ίδιοι βάλει τα δεσμά μας, πολλές φορές χωρίς να τα βλέπουμε. Η φιλία και η αγάπη, νομίζω, είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα. Αυτά που μπορούν να τα ξεπεράσουν όλα. Με αυτή τους την ιδιότητα τα χρησιμοποιεί και ο συγγραφέας στο βιβλίο του και είναι μια καλή υπενθύμιση για όλους εμάς, να μην «ξεχνάμε» τους ανθρώπους που μας αγαπούν.
Αν δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα, είναι ένα βιβλίο που φυσικά προτείνω, όπως και όλα τα προηγούμενα του συγγραφέα. Αν δεν τον γνωρίζατε μέχρι τώρα, καιρός να κάνετε την πρώτη επαφή.
Λίγα λόγια για τo συγγραφέα
Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε το 1994 στον ακριτικό Έβρο. Σπούδασε την Επιστήµη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήµιο Αιγαίου και ολοκλήρωσε τις µεταπτυχιακές του σπουδές στη Διατήρηση και Αποκατάσταση Χερσαίων Οικοσυστηµάτων, στο Δηµοκρίτειο Πανεπιστήµιο Θράκης. Διαβάζει βιβλία σε καθηµερινή βάση από τα µαθητικά του χρόνια, γράφει µε την πρώτη ευκαιρία, φτιάχνει παζλ, παρακολουθεί φανατικά ξένες σειρές και ταινίες και ζωγραφίζει φανταστικούς χάρτες και φυσικά τοπία. Έργα του η επίκαιρη διλογία βιολογικού τρόµου Ο Τέταρτος Καβαλάρης (2018-2019), το κλιµατικό θρίλερ Έτος Χωρίς Καλοκαίρι (2020) και το τροµοκρατικό θρίλερ Αττική Καταιγίδα (2021). Διηγήµατά του έχουν βραβευθεί και συµπεριληφθεί σε πλήθος συλλογικών ανθολογιών και λογοτεχνικών περιοδικών, ενώ ανήκει στη συγγραφική οµάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού για το φανταστικό, Will o’ Wisps. Το τραγούδι των σκλάβων είναι το πέµπτο προσωπικό του µυθιστόρηµα.
