Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Μαζί με τα αστυνομικά του φθινοπώρου, οι Εκδόσεις Μεταίχμιο εξέδωσαν και ένα βιβλίο μυστηρίου που δεν ανήκει στην κατηγορία του αστυνομικού. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της Kate Hamer. Το «Μην το πεις πουθενά» είναι ένα σκοτεινό ανάγνωσμα που προβληματίζει.
Η Ρούμπι είναι ένα κορίτσι που μένει με τους γονείς της στις παρυφές του δάσους. Στα δέκατα τρίτα γενέθλιά της μαθαίνει πως στη ουσία, ο Μικ και η Μπάρμπαρα δεν είναι οι πραγματικοί της γονείς. Είναι υιοθετημένη. Η συνειδητοποίηση αυτή εξηγεί πολλά στη ζωή της Ρούμπι. Εξηγεί πως γίνεται ο πατέρας της να την κακομεταχειρίζεται λεκτικά και σωματικά και πως γίνεται επίσης η μητέρα της να μην αντιδρά σε αυτό, αλλά να κάνει σαν να μην συνέβη τίποτα. Εξηγεί επίσης γιατί η ίδια δεν τρέφει βαθιά αισθήματα αγάπης για τους γονείς της. Αποφασίζει λοιπόν να βρει τους αληθινούς γονείς της, χωρίς να έχει καμία ιδέα ποιοι είναι ή ως θα το καταφέρει.
Στην αναζήτησή της αυτή θα έχει παρέα της το φίλο της τον Σκιά. Ο Σκιάς ήταν πάντα εκεί από τότε που μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό της, δίπλα της να της κάνει παρέα, να τη βοηθάει και να τη συντροφεύει. Καμιά φορά μάλωναν, αλλά όπως όλοι οι φίλοι, τα έβρισκαν και πάλι αργότερα.
Δεν έχω διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Hamer, «Το κορίτσι με τα κόκκινα παπούτσια» οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν οι χαρακτήρες που δημιούργησε στο «Μην το πεις πουθενά» είναι της ίδιας ψυχοσύνθεσης ή όχι. Είναι όμως άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει στη δεκαετία του 80, την εποχή δηλαδή που εκτυλίσσεται η ιστορία του βιβλίου. Η ηρωίδα, η Ρούμπι, είναι ένα κορίτσι που κακοποιείται, σε μια φτωχή συνοικία, από έναν πατέρα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και μια μητέρα που καθαρίζει σπίτια για να ζήσει και δεν μπορεί να αντισταθεί στα αντικείμενα που την καλούν να τα αφαιρέσει από τα σπίτια αυτά. Θα έλεγε κανείς ότι κάπως έτσι ήταν η ζωή εκείνη την εποχή σε επαρχιακές φτωχές πόλεις. Αυτή την εποχή κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο.
Και μάλλον αυτό είναι που θέλει να μας πει συγγραφέας. Ευτυχώ που κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Ευτυχώς που τα παιδιά μας δεν τριγυρνούν με τρύπια ξεφτισμένα ρούχα, μέσα στη λάσπη και χωρίς παπούτσια. Ευτυχώς που δεν υπάρχουν γονείς που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους, που τα σαπίζουν στο ξύλο κι εκείνα πρέπει να λένε ψέμματα και να κρύβουν τα τραύματά τους. Δυστυχώς, αυτό το «ευτυχώς» δεν είναι αλήθεια. Δυστυχώς όλα αυτά συμβαίνουν και σήμερα.
Πολλά παιδιά έχουν φανταστικούς φίλους, οι οποίοι γεννιούνται από την ανάγκη των παιδιών για συντροφιά. Στη συγκεκριμένη ιστορία, δεν πρόκειται απλά για φανταστικούς φίλους, αλλά περνάει στα όρια του μεταφυσικού. Φαίνεται πως η ηρωίδα, το μικρό αυτό κορίτσι με την τόσο δύσκολη ζωή, έχει ένα χάρισμα που θα μπορούσε να το έχει κληρονομήσει από τη γιαγιά της. Μπορεί όμως και όχι. Η Ρούμπι μπορεί και βλέπει τους νεκρούς. Μπορεί και τους ακούει. Μπορεί και τους μιλάει. Δεν της είναι όμως ξεκάθαρο εξαρχής, ούτε μπορεί πάντα να ξεχωρίσει αν κάποιος είναι ζωντανός ή νεκρός. Θεωρεί ότι όλοι είναι ζωντανοί, μέχρι να καταλάβει το αντίθετο. Δεν την ενοχλεί όμως αυτό, ούτε και την τρομάζει. Για εκείνη, έτσι είναι ο κόσμος της.
Εκδόσεις Μεταίχμιο / Public / Ianos / Greekbooks.gr
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Kate Hamer σπούδασε δημιουργική γραφή στο Aberystwyth University και παρακολούθησε το αντίστοιχο σεμινάριο του λογοτεχνικού πρακτορείου Curtis Brown. Τιμήθηκε με το βραβείο Rhys Davies για διήγημά της το 2011 το οποίο και μεταδόθηκε ραδιοφωνικά από το BBC Radio 4. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες ανθολογίες, ενώ της έχει απονεμηθεί η λογοτεχνική υποτροφία της Ουαλίας. Έχει γράψει άρθρα και κριτικές για τις εφημερίδες The Independent, The Sunday Mail, The New York Times. Ζει στο Κάρντιφ με τα παιδιά και τον άντρα της. Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορεί επίσης και το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό.
