Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ο Μανώλης Παλαβούζης είναι ένας ώριμος συγγραφέας. Ήταν ήδη από το πρώτο του βιβλίο. Γι’ αυτό και πάντα θέλω να διαβάζω τις ιστορίες του, όσο κι αν αποδείχτηκε προφητικός με τον «Τέταρτο Καβαλάρη». Σίγουρα δεν ήταν μια εκδοχή που θα ήθελα να ζήσω, να όμως που δυστυχώς περάσαμε μέσα από τη Σκύλα και ελπίζουμε να μη μας «φάει» η Χάρυβδη. Ελπίζω μόνο με αυτή του την ιστορία να μην αποδειχθεί και πάλι προφητικός, αλλά να καταφέρει να «ανοίξει» τα μυαλά των αναγνωστών του και, γιατί όχι, των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Αυτή τη φορά η ιστορία μας έχει να κάνει με θέματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία. Ο βασικός πυρήνας είναι η τρομοκρατία και γύρω από αυτόν κινείται ολόκληρο το βιβλίο. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει ένα ακόμα τρομακτικό φαινόμενο, φέρνοντας την τρομοκρατία στην κοιτίδα του πολιτισμού, στον ίδιο το ναό της δημοκρατίας, στη χώρα που τη γέννησε. Ακόμα κι αν η Ελλάδα παραμένει μακριά από τις διεθνείς συγκρούσεις και από τον πόλεμο της Δύσης προς τον Αραβικό χώρο και την τρομοκρατία, έχει ωστόσο ενεργό ρόλο στη σχέση της Δύσης με τους ανθρώπους που περνούν τα πάνδεινα και προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο, σε μια πιο ήρεμη ζωή. Κι αυτό γιατί είναι η αφετηρία τους προς τη Δύση, η χώρα που υποδέχεται τους μετανάστες από τις χώρες της Ανατολής. Όπως άλλωστε και άλλες χώρες της Μεσογείου.
Ένας πατέρας και οι δυο γιοί του από το Ιράν αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση για τον άδικο χαμό του γιού και αδερφού τους στα γαλανά νερά του Αιγαίου. Δεν είναι όμως τρεις οποιοιδήποτε άντρες γι’ αυτό και καταφέρνουν να ενορχηστρώσουν ένα αρκετά μελετημένο σχέδιο δράσης και να καταλάβουν το Ελληνικό κοινοβούλιο, μια μέρα που η Ολομέλεια είναι σε απαρτία και στο κτήριο της Βουλής υπάρχουν ακόμα περισσότερα άτομα από ότι θα υπήρχαν μια οποιαδήποτε άλλη μέρα. Πολιτικοί και πολίτες, εργαζόμενοι στη Βουλή, φύλακες του κτηρίου και των πολιτικών αλλά ακόμα και ανήλικοι επισκέπτες βρίσκονται ξαφνικά όμηροι τρομοκρατών ενώ λίγα μόλις μέτρα μακριά τους, στην πλατεία Συντάγματος χιλιάδες διαδηλωτές και όργανα της τάξης έρχονται σε σύγκρουση για τελείως διαφορετικό λόγο.
Μόλις τα νέα για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Βουλής γίνονται γνωστά στην επικράτεια, το σκηνικό στο κέντρο της Ελληνικής πρωτεύουσας αλλάζει δραματικά. Η διαδήλωση παίρνει αμέσως τέλος και τα ΜΑΤ πλέον απομακρύνουν τους διαδηλωτές όχι για τους ίδιους λόγους που το έκαναν νωρίτερα, αλλά για την ίδια τους την ασφάλεια αλλά και για αυτή των ομήρων. Σύντομα δεν υπάρχει κανένας πολίτης πάνω στην πλατεία αλλά και στους δρόμους γύρω από τη Βουλή. Εκεί που πριν υπήρχαν διαδηλωτές, υπάρχει πλέον το επιχειρησιακό κέντρο της Αστυνομίας, υπερσύγχρονοι υπολογιστές, ένστολοι, οι επικεφαλής των Σωμάτων Ασφαλείας της χώρας και ο άνθρωπος που έχει αναλάβει να διαπραγματευτεί με τους τρομοκράτες για την ασφάλεια και την ελευθερία των ομήρων. Τον περίγυρο συμπληρώνουν οι δημοσιογράφοι, άνθρωποι περίεργοι που απλά θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει και φυσικά που συγγενείς των ομήρων που κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο.
Από την αρχή ακόμα του βιβλίου, από την πρώτη σελίδα φαίνεται ο ρόλος της Ελλάδας στο προσφυγικό και η αντιμετώπιση που έχουν οι ταλαιπωρημένοι μετανάστες από τη χώρα στην οποία ελπίζουν να δουν τον ήλιο να ανατέλλει και γι’ αυτούς. Όχι, φυσικά και δεν θέλω να πω πως ολόκληρη η χώρα έχει την ίδια αντίληψη με όλους αυτούς του ακροδεξιούς εθνικιστές που πιστεύουν πως οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες που φτάνουν στα παράλια της χώρας μας έρχονται για να μας κάνουν κακό ή για να αλλοιώσουν την ταυτότητά μας και να μας πάρουν τις δουλειές. Δυστυχώς όμως πολλοί σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο και αντί να υποδεχτούν αυτούς τους ανθρώπους με μια ανοιχτή αγκαλιά και τη φιλοξενία που υποτίθεται πως μας χαρακτηρίζει σαν λαό, στρέφονται εναντίον τους. Μπορεί στην αρχή ακόμα του βιβλίου κάποιος να μη δώσει τη σημασία που θα έπρεπε σε αυτό το γεγονός, στη συνέχεια όμως της ιστορίας, μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει πως μπορεί να το εκλάβει η άλλη πλευρά, αυτή των συγγενών που έχασαν τους δικούς τους. Όσο μένουμε πίσω, όσο κρατάμε το στόμα μας κλειστό και τις αποστάσεις μας από το πρόβλημα, αυτό δε λύνεται ούτε εξαφανίζεται με κάποιο μαγικό τρόπο, αλλά συνεχίζει να υπάρχει. Τέτοιες στιγμές δυστυχώς ξεχνάμε πως είμαστε κι εμείς ένας λαός που έχει υποφέρει, που έχει γεννήσει αρκετά μεταναστευτικά κύματα προς την Ευρώπη, την Αμερική και άλλα μέρη.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο θέμα της τρομοκρατίας, το οποίο ο συγγραφέας αποδίδει χωρίς να παίρνει το μέρος ούτε της μιας, ούτε της άλλης πλευράς. Φυσικά και δεν επικροτεί τη βία ούτε δικαιώνει την τρομοκρατία, αλλά μας καλεί να δούμε τι είναι αυτό που κρύβεται πίσω της. Τι την προκαλεί. Μας καλεί να αντιμετωπίσουμε τα αίτια του προβλήματος και όχι να διαιωνίσουμε τη βία αντιμετωπίζοντας μόνο τα συμπτώματα. Με κριτική φωνή και σκέψη μας καλεί να δούμε τι κακό κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο και τον πλανήτη και να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε πριν να είναι πολύ αργά. Πριν εξαλειφθεί κάθε ίχνος ανθρωπιάς μέσα μας.
Η «Αττική καταιγίδα» βρίθει κοινωνικών μηνυμάτων, αγωνίας, τρόμου και συγκίνησης. Είναι ένα θρίλερ τόσο μακρινό αλλά ταυτόχρονα και τόσο κοντινό που βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις. Μια ιστορία δοσμένη τόσο παραστατικά και περιγραφικά που οι εικόνες σχηματίζονται μπρος στα μάτια του αναγνώστη όπως περνά τις σελίδες, γραμμένη με όμορφη και πλούσια γλώσσα, αντάξια ενός «φτασμένου» συγγραφέα.
Λίγα λόγια για τo συγγραφέα
Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε το 1994 στον ακριτικό Έβρο. Σπούδασε την Επιστήμη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Διαχείριση και Αποκατάσταση Χερσαίων Οικοσυστημάτων, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Διαβάζει βιβλία σε καθημερινή βάση από τα μαθητικά του χρόνια, γράφει με την πρώτη ευκαιρία, φτιάχνει παζλ, παρακολουθεί φανατικά ξένες σειρές και ταινίες και ζωγραφίζει φανταστικούς χάρτες. Όνειρό του να χτίσει έναν εξολοκλήρου δικό του κόσμο σε κάποιον από αυτούς. Έργα του, η επίκαιρη διλογία βιολογικού τρόμου «Ο Τέταρτος Καβαλάρης» και το κλιματικό θρίλερ «Έτος Χωρίς Καλοκαίρι». Διηγήματά του έχουν βραβευθεί και συμπεριληφθεί σε συλλογικές ανθολογίες, ενώ ανήκει στη συγγραφική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού Will o’ Wisps. Η «Αττική Καταιγίδα» είναι το τέταρτο προσωπικό του μυθιστόρημα. Ζει με την οικογένειά του στο Σουφλί, σχεδιάζοντας το επόμενο βιβλίο του.
