Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Το βιβλίο που διάβασα και λάτρεψα αυτές τις μέρες δεν είναι άλλο από το «Ως την τελευταία λέξη», ένα βιβλίο που μιλάει για ένα θέμα που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και μάλιστα χρησιμοποιούν τον όρο αψήφιστα και πολύ επιπόλαια, θέλοντας ίσως να πείσουν τους άλλους ότι είναι ιδιαίτεροι. Μπορεί και να γίνομαι αυστηρή, όμως, όσοι άνθρωποι πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, ή όπως πολύ το γνωρίζουν, OCD, δεν το διαλαλούν. Ίσα ίσα, δυσκολεύονται πολύ να το μοιραστούν, γιατί η δική τους εμπειρία δεν έχει να κάνει με το να περπατούν στο πεζοδρόμιο πατώντας μόνο σε κάθε δεύτερο τετράγωνο ή θέλοντας να είναι όλα ίσια και στη θέση τους στο γραφείο τους ή με το να τσεκάρουν πολλές φορές αν έχουν κλείσει ένα διακόπτη. Ίσως κάποια από αυτά να συμπεριλαμβάνονται σε όσα συμβαίνουν στη ζωή τους, όμως είναι το λιγότερο που τους συμβαίνει.
Η Σαμάνθα ΜακΆλιστερ είναι μια κοπέλα που διαγνώστηκε με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή νωρίς στην παιδική της ηλικία και από τότε έχει την καλύτερη βοήθεια που θα μπορούσε να έχει. Έχει μια οικογένεια που την αγαπάει και τη στηρίζει και μια ψυχίατρο που τη στηρίζει σε κάθε φάση της ζωής της, τη Σου. Όμως έχει και τέσσερεις φίλες που ενώ είναι μαζί από το νηπιαγωγείο, δεν έχουν ιδέα γι’ αυτό. Η Σαμ ξέρει ότι δεν πρόκειται να καταλάβουν αν τους το πει. Κατά πάσα πιθανότητα θα πιστέψουν ότι είναι τρελή. Κι έτσι, προτιμάει να υποκρίνεται μπροστά τους ώστε να συνεχίσει να έχει φίλες, από το να μείνει στο περιθώριο και μακριά από όλους.
Μέχρι που μια μέρα γνωρίζει μια κοπέλα, την Κάρολαϊν, η οποία της υπόσχεται να της δείξει κάτι που θα αλλάξει τη ζωή της. Και όντως το κάνει, γιατί όταν η Σαμ έρχεται σε επαφή με την Ποιητική Γωνιά, ένα κρυφό δωμάτιο στα έγκατα του σχολικού θεάτρου, και γνωρίζει μια παρέα απροσάρμοστων παιδιών, μαθαίνει τι θα πει πραγματική φιλία. Δεν της είναι εύκολο να ανοιχτεί, όμως θα διαπιστώσει πως η παρέα τους αλλά και η ίδια η Ποιητική Γωνιά, της κάνουν καλό.
Λάτρεψα την ιστορία της Σαμ. Λυπήθηκα πολύ μαθαίνοντας όλα όσα είχε στο μυαλό της και τον τρόπο με τον οποίο ο νους της λειτουργεί, έχοντάς την πάντα σε εγρήγορση, μην αφήνοντάς της χρόνο να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί. Η ανάγκη της Σαμ να είναι αποδεκτή από τους γύρω της, παίζοντας με τους δικούς τους κανόνες και μη δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες της, την εξουθένωνε σωματικά και ψυχολογικά. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζει μέσα στο ψέμα και να καταφέρνει να μη χάσει το μυαλό του. Η Σαμ το έκανε αυτό ολόκληρη τη σχολική χρονιά για όλα τα σχολικά της χρόνια και μόνο το καλοκαίρι π[ου πέρναγε μακριά από τις κολλητές της φίλες, κατάφερνε να είναι λιγάκι περισσότερο ο εαυτός της, κάνοντας κάτι που απολάμβανε, κολυμπώντας.
Η συγγραφέας έκανε εκτεταμένη έρευνα για να γράψει αυτό το βιβλίο με τρόπο που να μην προσβάλει όσους πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, αλλά και για να αποδώσει την πραγματικότητά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να πάρουμε κι εμείς οι υπόλοιποι μια ιδέα του τι περνούν. Πιστεύω πως απέδωσε τη διαταραχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και χαίρομαι πολύ για την αισιοδοξία με την οποία κατάφερε τελικά να αφήσει την ηρωίδα της στο τέλος του βιβλίου. Γιατί σημασία έχει να αποδεχόμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας όπως είναι, πριν περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Tamara Ireland Stone (Ταμάρα Άιρλαντ Στόουν) εργάστηκε σχεδόν δύο δεκαετίες στον τομέα της τεχνολογίας πριν αρχίσει να ασχολείται με τη συγγραφή. Εκτός από το Ως την τελευταία λέξη, έχει γράψει το μυθιστόρημα Little Do We Know, που κέρδισε το NCIBA Golden Poppy Award for Young Adult Fiction, και το Time Between Us, που έχει μεταφραστεί σε πάνω από είκοσι γλώσσες, καθώς και τα παιδικά βιβλία Click’d και Swap’d. Ζει στη Βόρεια Καλιφόρνια.
