Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Ένας βράχος στέκει μετέωρος σε μια άκρη της Εύβοιας. Οι κάτοικοι είναι προκατειλημμένοι απέναντί του λόγω του θρύλου που υπάρχει στην περιοχή. Εκεί πάνω όμως υπάρχει ένα μοναστήρι, αφιερωμένο στην Παναγία, απομονωμένο από τον έξω κόσμο και από τους κατοίκους της απέναντι όχθης, τη Νήσο. Στη Νήσο λοιπόν, θα ζήσουν τρία παιδιά που θα μεγαλώσουν μαζί σαν αδέλφια σχεδόν, σε μια μεγάλη οικογένεια, παράλληλα όμως και έξω από αυτή. Η Θεοδώρα, ο Φίλιππος και η Σαπφώ. Ο Θεός, η επιστήμη και η ισορροπία, η ζωή.
Το βιβλίο αυτό της Θάλειας Κουνούνη είναι η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο, το Θεό και την επιστήμη, την αδελφική αγάπη και τον έρωτα, τη φιλία και την απομάκρυνση από τους ανθρώπους. Είναι ένας ύμνος στις δυνάμεις του ανθρώπου, να αντέξει όλα αυτά που του έφερε ο Θεός, όλα εκείνα που δεν μπόρεσε να λύσει η επιστήμη, όλα όσα κάνουν τη ζωή μας αληθινή.
Τρεις φίλοι, αγαπημένοι σαν αδέλφια μεγαλώνουν μαζί, υπό τη σκέπη της Σωτηρίας που δεν τα ξεχωρίζει και είναι για εκείνη όλα παιδιά της. Τι κι αν γέννησε μόνο το Φίλιππο. Τα κορίτσια της είναι το ίδιο αγαπημένα και θα κάνει ότι είναι δυνατόν για την ευτυχία τους. Η δύναμη της μάνας, της βιολογικής αλλά και αυτής της καρδιάς, φαίνεται μέσα από αυτό το βιβλίο. Η ανιδιοτέλεια αυτής της αγάπης, αποτυπωμένη στο πρόσωπο της Σωτηρίας, ενός ανθρώπου που πιστεύει στο Θεό και αγαπάει τον συνάνθρωπο. Ενός ανθρώπου που είναι ο συνδετικός κρίκος μιας μεγάλης οικογένειας αλλά και μιας τοπικής κοινωνίας. Πόσα θα κερδίζαμε άραγε σαν άνθρωποι, αν παίρναμε σαν παράδειγμα τις πράξεις και τις συμπεριφορές αυτής της γυναίκας; Μας λέει ουσιαστικά πως η προσήλωση στη θρησκεία δεν είναι απαραίτητα “κακό” πράγμα. Αφήνει ανοιχτούς ορίζοντες και ανοιχτά παράθυρα στον κόσμο. Ο πιστός, αλλά όχι ο φανατισμένος, άνθρωπος, θα ακούσει την άποψη εκείνου που δεν συμφωνεί με το “πίστευε και μη ερεύνα” γιατί απλά θα σεβαστεί την οντότητά του.
Με λόγο που σέβεται τον αναγνώστη, η συγγραφέας μας παραδίδει μέσα από το έργο της, άριστα δομημένους χαρακτήρες, πιστούς στη δημιουργία τους, από την αρχή ως το τέλος. Αυτή και μόνο η συνθήκη είναι αρκετή για να δώσει τη διαφορετική τροπή που παίρνουν τα πράγματα προς το τέλος του βιβλίου, από αυτό που φαινόταν σαν το πιθανό σενάριο εξαρχής. Η αποκάλυψη που γίνεται λίγο πριν το τέλος, κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί πως δεν έπρεπε ποτέ να αμφισβητήσει τους χαρακτήρες όπως τους γνώρισε στην αρχή του βιβλίου.
“Η Παναγία των δελφινιών” είναι ένα διδακτικό ανάγνωσμα. Είναι αυτό που λέμε “τροφή για σκέψη”. Είναι σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία που διεκδικεί επάξια μια θέση σε κάθε βιβλιοθήκη.
