Γράφει η Γεωργία Κωστοπούλου
Γνωρίσαμε και αγαπήσαμε «Το Μεγάλο Πάντα και το Μικρό Δράκο» μέσα από το πρώτο βιβλίο που κυκλοφόρησε πέρυσι το Νοέμβριο και έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ένα από τα ελάχιστα βιβλία που υπάρχουν στο τραπεζάκι του σαλονιού μου και αυτό που ξεφυλλίζουμε πότε εγώ και πότε η κόρη μου. Όταν λοιπόν είδαμε ότι θα υπάρξει και συνέχεια, ενθουσιαστήκαμε.
Ο ενθουσιασμός μας παρέμεινε αναλλοίωτος παίρνοντας στα χέρια μας αυτό το δεύτερο βιβλίο, που το διαβάζαμε λίγο λίγο για να το ευχαριστηθούμε. Και το χαρήκαμε εξίσου με το πρώτο βιβλίο! Όπως κι εκεί, έτσι κι εδώ, ο συγγραφέας και εικονογράφος μας καλεί να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να αναλογιστούμε όσα έχουμε, όσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε αν δεν ήμασταν προσκολλημένοι σε όσα έχουμε ήδη και να μη θρηνούμε για όσα χάσαμε ή αφήσαμε πίσω. Μας θυμίζει πως πρέπει να εκτιμάμε όσα έχουμε στη ζωή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δε θα έπρεπε να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο. Να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται και να μη φοβόμαστε τις αλλαγές, αλλά να προσπαθούμε να πάρουμε από αυτές ότι καλύτερο μπορούν να μας δώσουν.
Οι δύο φίλοι είναι χαρούμενοι από τη ζωή τους και το σπίτι τους ψηλά στο βουνό, τον παλιό ναό που είναι η στέγη τους. Αγαπάνε τη συνήθειά τους να πίνουν το τσάι τους από το αγαπημένο σερβίτσιο του Μικρού Δράκου. Παρ’ όλα αυτά, ο Μικρός Δράκος νιώθει ότι κάτι λείπει. Δε νιώθει ολοκληρωμένος από τη ζωή που κάνει. Έτσι, ο σοφός φίλος του, το Μεγάλο Πάντα, προτείνει να κάνουν ένα ταξίδι παρέα. Το ταξίδι σε άγνωστα μέρη, θα φέρει και άγνωστους κινδύνους αλλά και άγνωστα αλλά όμορφα μέρη. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι δύο φίλοι, είναι να ανοίξουν τα μάτια τους και τα μάτια της καρδιάς τους και να δουν την ομορφιά που τους περιμένει.
Ξεκινώντας αυτό το ταξίδι δεν είναι σίγουροι που θα τους βγάλει. Θέλουν να δουν τι υπάρχει πέρα από τον ποταμό, όμως αυτό τους είναι άγνωστο. Ένα σωρό προκλήσεις θα βρουν στο δρόμο τους και το που θα καταλήξουν θα εξαρτηθεί από το πως θα αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις. Το μόνο στήριγμα που έχουν, η μόνη τους σταθερά, είναι ότι έχουν ο ένας τον άλλο.
Σε αυτή την ιστορία βλέπουμε το ανήσυχο πνεύμα του Μικρού Δράκου και τη σοφία του Μεγάλου Πάντα. Ξεκινώντας ένα ταξίδι, είτε πρόκειται για το μεγάλο ταξίδι της ζωής είτε για ένα μονοπάτι της, δεν ξέρουμε που θα οδηγηθούμε. Ίσως έχουμε κάποιο στόχο, κάποιο σκοπό, όμως δεν είναι πάντα σίγουρο ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως τα φανταστήκαμε. Είναι λοιπόν αναμενόμενο πως δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο σε κάθε πρόκληση. Κάποιοι μπορεί να αγχωθούν και να τα δουν όλα μαύρα, να πτοηθούν από τις δυσκολίες, όπως και ο Μικρός Δράκος. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούν ότι κάτι καινούριο έχει ένα βαθμό δυσκολίας και ίσως αυτός ο βαθμός να μας φαίνεται τεράστιος στην αρχή, αν όμως καθίσουμε και το σκεφτούμε πιο ψύχραιμα, κάποιος δρόμος θα υπάρχει προς το φως!
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο James Norbury είναι καλλιτέχνης, συγγραφέας και εικονογράφος, και αγαπάει ιδιαίτερα τη φύση και τα ζώα. Γεννήθηκε στο Forest of Dean και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του γράφοντας και ζωγραφίζοντας. Σπούδασε Ζωολογία στο πανεπιστήμιο και μετά την αποφοίτησή του μετακόμισε στην Ιρλανδία. Από εκεί ταξίδεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο ζώντας στο Νιούκαστλ, στο Σουόνσι και στο Τσέλτεναμ, μερικές φορές μένοντας ακόμα και σε ένα μικρό σκάφος. Τώρα ζει στο Σουόνσι με τη γυναίκα του και τις επτά γάτες τους. Είναι εθελοντής στο τοπικό καταφύγιο ζώων.
